Artur Kacper Modliński

Nad głwoą ciemność rozciąga swą moc tylko jasne oczy nieba przypominają świt Wiem że powinnienem być gdzie indziej Wiem że tam daleko mój jest dom Nad drogą długą dumam ciągle tylko słoneczne dni przenikają trwogę Wiem że nadejdze upragniony czas Wiem że kiedyś ziści się mój świat 2Miejsce na kon. poetyckim młodzieży 16-22.

Wspaniały wiersz na bardzo wysokim poziomie. Zdecydowanie odpowiada moim gustom. Konstrukcja oryginalna, dobrze wpasowane paralelizmy, melancholijna konstrukcja. Typowy przykład neoromantyzmu - nawet metafora jakaś została wpleciona. Trochę ten utwór zabiega o morinizm. Super ****/*****

Jestem zaskoczony wierszem. Zaskoczony pozytywnie, bo mimo iż musiałem się wczytać w niego kilka razy to jednak znalazłem jakieś odzwierciedlenie treści w mojej osobie a to znaczy, że potrafisz trafić do czytelnika. Mnie to tu trochę na myśl przyszedł postdekadentyzm. Interesująca kompozycja, lubię wiersze białe a moim zdaniem trochę próbowałaś wprowadzić anakoluta. Podoba mi się. pozdrawiam

Twój wiersz oceniam pozytywnie. Wątki romantyczne, werterowskie to moja perełka i uważam, że jasno wyraziłaś swoje uczucia. Ciekawa kompozycja, trzecia zwrotka charakteryzująca się rymami dokładnymi - co nie łatwo znaleźć we wspólczesnej poezji. Chętnie przeczytam twoje inne wiersze. ***/***** pozdrawiam

Fakt, że podmiot liryczny jest pierwszoosobowy sprawia wrażenie wiersza dość osobistego o ciekawej tematyce. Podoba mi się w tym utworze taki ukryty modernizm. Interesująca kompozycja, fajny paralelizm. Fajny kontrast w 3 zwrotce: powiedział - ucichły; zamilkł - odpowiedziały. Podoba mi się. ***/*****

Kiedy wracam (...) Kiedy wracam z mlecznej drogi na betonowy szary świat Wieje we mnie wiatr srogi i nie rośnie żaden kwiat W mojej głowie płonie ogień który tylko mnie jest znany Prześladuje mnie jak cień przez nikogo niewidziany.