Joasia B.

Twoje oczy spojrzaly w mą strone, wnet poczułam, że w nich cała tonę. Gdy uśmiech pojawił się na Twej twarzy, pragnęłam być nie przestał mnie nim darzyć. Choć wiem, że to ściętej głowy marzenie do Ciebie należy każde me tchnienie. Teraz sercem i duszą jesteś moją, tą jedyną, prawdziwą ostoją. Gdy siedzę tu o pisze o Tobie wiele myśli kłębi się w mej głowie. Wśród wielu pojawiają sie wciąż te same pytania: Czy godna jestem twojego kochania...?

Nikt nigdy w życiu nie zmusi mnie do przeczytania "Krzyżaków", i "Pana Tadeusza". Wiem, że to największe polskie dzieła, ale ludzie tego nie można zrozumieć. Podobnie "Syzyfowe prace". Ale to już nie o same lektury chodzi, ale o podejście ze strony nauczycieli. Bo nie dosć, że każą to czytać, to jeszcze to musi nam się podobać. Nie jest może tak źle jak w "Ferdydurce" (co jest niezłą książką), ale i tak lepiej się nie przyznawać, że coś jest nie tak bo wtedy nauczyciel bierze nas na celownik. Więcej natomiast powinno być księżek typu "Mały książe", bo tak wiele waznych treści, nie łatwo jest zmieścić na niewielkiej powierzchni. A czego uczą nas "Krzyżacy"? P.S. Lubie długie książki, ale tak żeby nie zanudzały...

Ale ja sobie zdaje sprawe z błędów interpunkcyjnych i stylistyczny, ale na nie nie mam wytłumaczenia. Po staram się poprawić ;).

Rzeczywiście, dużo tych literówek się porobiło. Moja wina. A jeśli chodzi infantylność, to opowiadanie to mój debiut więc licze na wyrozumiałość.

Mnie się po prostu wydawało, że coś o tych przekleństwach przeczytalam w regulaminie, ale młoda jestem jeszcze, i głupia to może mi się przewidziało. A jeśli chodzi o tą liste wierszy nie poprawnych to świetny pomysł. Nie wiedziałam, że Marsztyn tak bluzgał. Szkoda, że takich wierszy nie każą czytać w szkole... =)

Mam pytanie? Czemu nie wolno przeklinać w wierszach itp.? Przecież nawet Kochanowskiemu się zdażalo?

Lena szła właśnie z przystanku w kierunku Liceum imienia Mikołaja Kopernika, kiedy minęła ją grupka chłopców. Brunet chyba właśnie opowiadał kawał, bo reszta słuchała go w ciszy, a zaraz potem ryknęła śmiechem. Był pierwszy września, a dziewczyna szła właśnie do pierwszej klasy. Spojrzała na chłopców z zazdrością. Była blondynką o jasnej karnacji, ale nie lubiła siebie. Jej blada skora i kolor włosów, częsty była obiektem docinków. Niby były to bardziej przyjacielskie żarty, niż poważna kpina, ale Lena z natury była nieufna. Roześmiana i pewna siebie wysoka blondynka miała dość duże powodzenie i nie narzekała na brak koleżanek, ale miała tajemnice. Tajemnicę, którą znali tylko Karol, którego poznała w klubie do którego chodziła czasem, a który należał do kolego jej ojca. Zaczęli rozmawiać i po jakimś czasie zostali przyjaciółmi. Karol nawet chodził kiedyś z Julią , ale im nie wyszło. Z Julią, której Lena zazdrościła wszystkiego. Zaczynając na oliwkowej cerze i ciemnych włosach a na dużej rodzinie kończąc. Tego ostatniego Julia wcale nie rozumiała. Kochała swoja młodszą siostrę i starszego brata, ale czasem miała ich dość. Ale to było dla Leny było najpiękniejsze. Ta normalna i zwykła rodzina, która siadała w każdą niedziele do wspólnego obiadu. Tymczasem ona nigdy nie jadała obiadu z całą rodziną. I to właśnie było jej tajemnicą. Nie to, że jej rodzice nie mieszkali razem, ale to z jakiego powodu. A powodu był niecodzienny. Jej ojciec był gangsterem. I to nie jakimś złodzieje. On zawsze szedł na całość. Nie kradł małych sum tylko miliony i nie był królem dzielnicy, tylko całego miasta. Miał kontakty ze wschodem i zachodem. Lena miała czasem wrażenie, że to nie prezydent, ale on rządzi krajem. Gdy doszła do bramy podjechał samochód i wysiadła z niego Julia. Przyjaciółki uśmiechnęły się do siebie i ruszyły w kierunku szkoły. Znały się od pierwszej klasy podstawówki. Ich mamy również się przyjaźniły i to chyba dlatego dziewczęta nadal miały ze sobą kontakt. Lena wiedziała czym, grozi chwalenie się występkami ojca. Nigdy nie dotknęło ją to osobiście, ale mama opowiadała jej jak zwolnili ją z pracy gdy dowiedziano się z kim ma dziecko. Jej rodzice poznali się 17 lat temu w restauracji w której pracowała jej mama, podczas studiów. Lena byłą owocem krótkiego, ale gorącego romansu. Marta bo tak miała na imię jej mama, kochała Roberta, ale nie mogła znieść stresu związanego z jego „pracą”, dlatego nigdy nawet ze sobą nie zamieszkali. Lena doskonale wiedziała, co czuła jej matka. Ona sama bala się odbierać telefon, gdy nie znała numeru. Bała się, że to policja, lub co gorsza wrogowie ojca. Nikt nigdy nie ograniczał jej kontaktów z ojcem, ale Lena wolała mieszkać z mama a z ojcem tylko się widywać. Kochała go, ale zzuła się tak bezpiecznej. Czuła czasem do niego żal, o to, że nie może być z nikim szczera. Karolowi prawdę powiedziała pod koniec roku szkolnego, po prawie 10 miesiącach znajomości. Co prawda nikt nigdy nie powiedział jej co myśli o jej ojcu, ale Lena zawsze zastanawiała się o czym mową ludzie, którzy znają prawdę, gdy wydaje im się, że ona nie patrzy. Julia powtarzała, że przyjaciółka popada w paranoje, ale ta nie słuchała i wszędzie węszyła oszustwo. Dziewczyny przekroczyły próg szkoły. Lena wzięła głęboki oddech. Postanowiła, że zrobi się mniej podejrzliwa, ale ojcem chwalić się nie będzie.

Na świat, chce patrzeć, przez różowe okulary. Chce ślady przeszłości zatrzeć. By niczym czary, był świat wokół mnie. Chce żyć przyszłością. Nie chce pamiętać, nie. Chce być swego losu wysokością.

Patrzę... Widzę Twoją twarz... Słucham... Słysze Twój głos... Mówi... Wypowiadam Twoje imię... Boże... Dlaczego nie umiem zapomnieć... To był tylko raz... Uratowałam siebie i kolejne naiwne... Nikogo nie skrzywdzisz...