Sara72

Bukietem polnych myśli w kropli czasu gdzie głębia zesłana, zapachem rozpostartych piór w cieple słów nocy ułomnej… leśnym kwieciem przy deptaku ludzkich obojętności. Czuję… Świerkowe igły szyjące ciąg dalszy – już tak bardzo zmęczone… opadły. Opadły też powieki znaczenia z nadzieją na choć jedną iluzję.

Wśród rozpostartych skrzydeł, zostawiłam kroplą nasączone myśli. Pytaniem przeniknionych uśmiechów, powracam… szukać sensu w złudzeniach. Pewność smutnie składa ramiona. Lecz pewności nie ma – i to jest piękne…

Witaj Samo zło. Dziękuję za wskazanie błędu i za komentarz. Pozdrawiam :)

Stojąc nad przepaścią błędów powieści, rozlałam czerwone wino. Stronice rozłożyły skrzydła, falą upojnego zapachu… ~ Wołam, wciąż wołam je szeptem. Zrzucają tylko swój sarkazm, w górze drżą dłonie, tak chętne jeszcze i ciepłe. Chwytam ironię zmęczonym tchnieniem, rzucam w głębiny przepaści. Nie będę. Nie będę dziś męczyć tych stronic. I w winie nic wyobraźni.

Uśmiechnęłam się czytając Twój wiersz... Pozdrawiam

Przemijanie... Pogodzenie z czasem... przemówił do mnie pozdrawiam

Witaj Troszkę "za błękitnie" mi się zrobiło... ale myślę że wiem co chciałaś przekazać tym wierszem. Skróciłabym opis i zawarła sens w mniejszej ilości słów. Generalnie jestem na tak. Pozdrawiam :)

Dłonie pokryte pudrem i piaskowa reszta... delikatnie bez dotyku - też można wiele wyrazić Podoba mi się :) Pozdrawiam

Wyczułam w Twoim wierszu blokadę, przemyślaną blokadę... Trafił do mnie :) Pozdrawiam

Wiele radości sprawiły mi Wasze komentarze... ...bo to ważny dla mnie wiersz.... :)

Pansy, dziękuję za ciepłe słowa :) Tak Pawle, indywidualizm w interpretacji wiersza jest czymś wspaniałym. Tylko siła i moc Twojej wyobraźni pozwalają snuć obrazy domysłu - wizji autora. Szczególnie w "białych wierszach" można to odczuć. Pozdrawiam :)

W mroku milczenia dostrzegłam Twój blask. Chwyciłam - był ciepły. Błyśnij jeszcze raz. Wyznacz mi drogę do swojej ciszy. Ja też będę niema. Nic nie usłyszysz…