Karen Verne

Skąpana w słońcu spijam szept I chichy szum westchnienia. Obdarta z uczuć beztroska twarz Odchodzi w zapomnienia. Rozłąki nadszedł czas Trzeba odejść... Pierwszy Ty? Czy Ja? Zatrać się w sobie, odwróć i odejdź Zostań... Idź! Zostań... Idź! Nie wiem... Będę tęsknić, lecz nie za Tobą, Bardziej za Twoją obecnością, Nie czujnym okiem, lecz moją samotnością, Nie Twoim słowem lecz moją pewnością... Nie za Tobą, lecz za mną, Za byciem ważną, potrzebną, kochaną, Za kłamliwą prawdą.

Wzrok pieszczony codziennym snem Zatacza krąg niebiosa. Uśmiech jest niczym Myśl jest potęgą W wiecznym zapomnieniu. Świat wtulony zasypia w ciszy I zegar milknie w chaosie Choć zakręcona w codziennych troskach Spadam w otchłań ognistego morza. Potęga nocy nad dniem Przejmuje władzę w chwili niedostrzegalnej By następną bitwę stoczyć I oddać berło wygranej. A świat mknie przed siebie obok walki kresu. I nie wie o swoim tytule - Świadka Przegranej Dnia -

Bardzo trafny morał płynący z wiersza...przypuszczam że nauczycielka w szkole wywróciła by to i dostosowała do historii Polski. Uważam ze każdy widzi w tym coś innego, mi się bardzo podoba i oby takich więcej. Każdy ma swój styl, nie zmieniaj nic, w końcu poeta chce wyrazić wszytskow kilku słowach ;-)

Dla mnie jedna wielka metafora, ale bardzo pięknie złożona Oby tak dalej

Przejdź przez żelazną bramę Wyłoń się z kurtyny świata Stań wysoko Dotknij nieba Zobacz Moc dzisiaj Wspomnienie jutra Własne myśli kłębiące się w kącie ludzkiego rozumu Dno puszki Pandory jak ludzkie serce Chcące miłości szerzące nienawiść Chcące pokoju głoszące zło Chcące wolności popierające ludzką zagładę Uwierz W miłość W Narcyza W identycznie rożne istoty Zabłyśnij Nie blaskiem odbitym Nie jak tandeta Nie ulepionym, ale stworzonym Zaśnij Z niezapomnianym epitafium Odradzając się w pamięci złego dobra