Marek Pazdziora

"Szkło" Zapamiętale trwać w hołdzie pamięci Utrwalać, przemnażać, liczyć i kręcić Uczonych wciąż słuchać, uczonym być... Po cóż nam wiedzieć, że starte już szkło Po cóż zaglądać gdy w szkle puste dno Nim każde z nas w proch pójdzie precz Niech każde zraz choć spojrzy wstecz Na słaby ruch, na małe nic W nim wielki duch, w niej ducha szkic A w szkicu rys, co kryje mdłą mgłe A w duchu coś, co on kryje w tle I nim na szklanki znów spojrzysz dno Dowiesz się prawdy co odkryje tło.