Monika Niestrój

Skazani na wolność, zmuszeni do tworzenia czegoś z niczego, demiurgami własnego życia, nosicielami niemożliwego do zniesienia wciąż smutku... Potrafimy milczeć o słowach, które w nas rosną jak kwiaty, śnimy o życiu przemijającym jak wiosna, budzimy się w chwili śmierci. Wolni?

Gdy jestem drzewem liśćmi szumię z wiatrem, spokojem przytulam się do świata. Gdy jestem drzewem wtapiam się w bezmiar natury. Szumiący spokój w sobie mam, który ciszą odpowiada na krzyk, zielenią na słońce. Zamykam oczy, korzeniem utwierdzam się w ziemi. Rozkwitają mi ręcę na gałęziach myśli, pochodzących z jednego pnia. Moja korona tańczy z lasem na wietrze, ponad wyobraźnię wzbija się zielona od nadziei, wyżej i wyżej, do słońca, ku niebiu...

A tylko ta jest gwiazda której ślepy takt sprzymierzył się na jedno bicie z moim sercem. I tylko ta jest gwiazda, której światło wdziera się przez usta aż do ziemi przychodzi po swoje wbiega znów na niebo,by blaskiem nęcić. I tylko nie przegap tego momentu, gdy leżąc głową w pachnącej trawie patrząc w przeczyste,błękitne niebo usłyszysz śpiew i cichutko jak niewidzialny ptak odleć ...