jane

Pamiętasz tamte czerwcowe noce, gdy tak gorąco pachniało lato tysiącem kwiatów na naszej łące? Tak kochaliśmy je wtedy za to. Pamiętasz tamte lipcowe noce z gwieździstym niebem nad jeziorami, gdy sypialiśmy pod jednym kocem i lubiliśmy mówić z kwiatami? Pamiętasz tamte sierpniowe noce, długie spacery na skraju światów, gdy złączyliśmy dwa nieba złote i wróżyliśmy nawzajem z kwiatów? ...kocha...lubi...szanuje... Pamiętasz tamte grudniowe noce, gdy smutna zima chłodem powiała? Pamiętasz jeszcze te wszystkie noce? Bo ja niczego nie zapomniałam... Tylko przestałam cię kochać.

W jałowej ziemi, gdzie grzebią zmarłych, pośrodku pustki starego raju, wyrosła róża na zgliszczach wiary - cud wiosenności i urodzaju. Krzak dzikiej róży piękny jak życie, zapuszcza korzeń w dobroci serca. Otwiera pąki codzień o świcie, chociaż w jałowej ziemi nie przetrwa... Pijmy więc dzisiaj czerwone wino póki kwiat róży jeszcze nam kwitnie! Na przekór trwodze i złym godzinom, pijmy za każde z naszych przewinień! Za dni męczące upalnym słońcem i noce śpiące między gwiazdami. Za dziką różę z jej jednym kolcem wypije i Bóg i Diabeł z nami! Nie spłonie wiarą krzak dzikiej róży, ni kropli słodkiej miłości nie da. Tylko woń płatków w końcu Cię znuży, byś zasnąć zechciał u progu nieba...