EWo

Właśnie tak, idę i sama nie wiem dokąd, po prostu idę. EWo

pewnego anno domini pochylony święty nad miękką skronią szeptem nakazał idź to czynię na jego pamiątkę

na czarno-białej pepitce linie podbródka zgarniam z powierzchni oddechem w garściach piach i nie wiem mówisz pełnym zdaniem jak ziemia brunatna pod nim w żyzne treści ziarno pęka nieśmiało bez wody nie czeka wygląda zza łuski i kładzie cień na czoło niespodziewaną czułością trzeba cię chronić wilgotnym westchnieniem nim w dalszą przyjdzie iść drogę moje dziecko

Agnes - w warsztacie, ponieważ to tylko taka miniaturka, mini-pomysł; Alter Net- może? Ona Kot - chciałam uniknąć patosu, wprowadziłam zgrzyt;

uwielbiam te bulwy wypieszczone Twoją dłonią złocące się maślanie na moim talerzu każdego popołudnia mamo uwielbiam ten talerz na biało-czerwonej szachownicy osuszony Twoją dłonią ta jak uwielbiam tę dłoń wolną jeszcze od starczych plam

Dziękuję za Wasze komentarze, doceniam i uwzględniam. Pozdrawiam EWo

Ostatnio dość mocno potłukłam się, gdy make-up w godzinie dziewiętnastej nie zamortyzował uderzenia o chodnik. Noszę Moneta pod dolnymi powiekami. Szarość. Podobno najpiękniej jawi się między nocą a świtem. Następnym razem zaczekam.

Dzięki wielkie. A co do tytułu, to jest to wyrażenie, które zacytowałam bezpośrednio z T. Konwickiego bodajże z "Pamfletu na siebie", ale głowy nie dam bo już nie pamiętam.

w poniedziałek pozwoliłam nałożyć obręcze niepokoju na własną prośbę złożyłam wniosek o urlop choć pełen kłamstw wyrzutów nie mam bo w słusznej sprawie przecież będę tworzyć * ale później teraz porządki, porządki raz, dwa, trzy, cztery szuflady w kontenerku ojej - ile tu wszystkiego, same śmieci wiem, wiem - nic mnie to nie obchodzi, że brak mi pojęcia o "wyższej formie świadomości językowej" nie moja wina, że mam dwie lewe ręce, w których nawet igła nie wiedzieć czemu dostaje rogów do diabła z poezją