Daria_Paryła

zimno jest stąd i szybko wchodzi w obieg. raz zapamiętana droga, zawsze wraca. przychodzisz tu cyklicznie, nie pytając o nic. masz tyle, ile zostało ci zapisane. widzisz cień dziecka, idący w przeciwnym kierunku. po tamtej stronie, rzeka przyjmuje nowych i zamyka swe nurty. przez chwilę klęczysz na progu, wmawiając sobie, że kiedyś będziesz na wysokości. możesz lecieć w dół, wracać, umierać na niby

patrzysz na siebie, jak na brata. czujesz ciepło, widzisz tło zapełnione postaciami umarłych. rozpad na części, zamglone horyzonty, kurczy się pole widzenia. ból jest rzeźbą, noc jej siostrą. ktoś przygotowuje się do odejścia, ktoś wraca. spotykają się na schodach, dotykają poręczy. mijają się, przypadkiem.

Gubisz oddech, ręce, język. Wszystko. Na śniegu ślady stóp tych, którzy umierali zimą. Zobacz: tu kiedyś bawiły się dzieci. Opowiadały legendy o kłujących drzewach i morskich potworach. Wtedy otwierały się okna i piwnice, świeciły blade żarówki. Rządził mrok, panowała jasność. Teraz wieczory są zimne. Krew stygnie, choć tego nie czujesz. L. 03.01.2009.

R.G. Tu mogę krzyczeć. Każde słowo zmierza w innym kierunku. Zostają białe kartki, znak, że coś się kończy. Zabawmy się w życie, w czasie jego trwania. Dzikie ptaki tną horyzont, trawa schnie, wrasta w bose stopy i znów czuję kłucie. Za wielką bramą transport zabiera resztki tych, którzy tu dojrzewali do umierania. Wiatr jest ich oddechem, w ciemnym słońcu czekają na wyścig pszczół. Patrzą na śnieg leżący na Kitzsteinhorn. Ciągną swoją historię, między startymi kamieniami. Z okna widać bruk, boję się wychylić.

Niewątpliwie posiada klimat. Autentyczny. Pozdrawiam

Ma klimat, zainwestowałabym w słowa, warto zagrać czytelnikowi na emocjach, manipulować jego odczuciami, pobudzić go do rozmyślania nad tym wierszem. Zostawiam plusa i pozdrawiam

Tekst, który poprawia nastrój:-) Z pozdrowieniami:-)

Szczere wyznanie? Pozdrawiam:-)

Sztuka jest domem myśli, kto w tym domu zamieszka będzie szczęśliwy. Krótki tekst, dający do myślenia. Zatrzymałam się na pierwszym wersie:-) Zostawiam dużego plusa:-)

Villanella całkiem udana. Przyciąga uwagę czytelnika. Widać, że tekst pisany według ścisłej reguły, ale w tym przypadku to duża zaleta. Napisanie villanelle wymaga ciężkiej pracy i intelektualnego poświęcenia. Mam wielki sentyment do villanelle. Dobrze, że ktoś pisze tego typu wiersze, we współczesnej polskiej poezji bardzo mało autorów tworzy villanelle, natomiast we Francji jest wciąż popularna. Bardzo zgrabny, dobrze napisany tekst.

Te myślniki psują całość. Ogólnie jest pozytywnie.

Ciekawy tekst. Krótko, ale konkretnie.

Te wielokropki niszczą tekst, wprowadzają zbędny chaos. Może warto zastanowić się nad doborem słownictwa. Niektóre zwroty są tak znane, że nie wprowadzają do wiersza żadnego znaczenia. Temat jest dobry, dlatego słowa muszą wzbogacać całość. W poezji trzeba szanować każde zdanie. Pozdrawiam

Stoimy, wszystko zanika. Zdania rzucamy na wiatr, jak papierowe samoloty, gdy byliśmy jeszcze dziećmi. Spoglądamy dookoła, deszcz starannie zamazuje szyby. Resztki dnia dzielą się na jasne i ciemne. Trzeba wyjść z psem na patrol okolicy. I nie patrzeć, że czas utrwalił stare historie. Dotknąć piasku i nie skaleczyć się na drobnych szkłach. Wstać i wrócić, choć coś nie pozwala, kłuje i gryzie od dawna.

Pomysł był dobry. Warto zastanowić się nad doborem słownictwa- tak, by zaciekawić czytającego. Krótka forma tego wymaga. Pozdrawiam

Ciekawy wiersz, ,,czas oblizuje usta z soli''-warte uwagi i zastanowienia. W tym wierszu pojawiają się słowa, które są drogowskazami dla czytającego- domyślamy się, co Autor miał na myśli. Dobre podsumowanie.

Ten wiersz przyciąga, każe zastanowić się nad sensem rzeczy ważnych, mniej ważnych. Czytając ten tekst można nabrać optymizmu. Zima mija powoli, a jednak mija... Myśli dobrze ubrane w słowa. Mądre i piękne, a co najważniejsze przemyślane spostrzeżenia. Pozdrawiam i życzę sukcesów