Bogna Kozłowska

Kolej Transcendencyjna Ewa ma wąsy Lenina i podartą rubaszkę a buty zawiązywane do kolan ciemnym wężowatym rzemieniem Zapach zimnej wojny Przemierza rosyjskie stepy ciemny Baal Zebub z czarną grzywą. Adam zawstydzony Chowa się za pawim wachlarzem Jego biała sukienka Podwinięta fikuśnie do góry Monroe była by zazdrosna. Więc może zagraj na Bałałajce A ja się przejdę po wodzie Bajkału Bo ktoś chyba zamienił role

Sen Paź królowej Z szarym odwłokiem rzeczywistości Tak jakby życie w życiu Bez porażek Bez błędów Które byś sam nie mógł wymyślić Czasem nogi Ciężkie i nieruchome Jak wbite w ziemie Niebotyczne szczyty Niekiedy tylko Gra świateł i barw Na nowo wypowiedziane słowa Poprzedzające bliskość warg Miłości przeżyte jeszcze raz Tylko obdarte ze wstydu Można by było Pozostać tutaj skrytym Pod wielobarwnym skrzydłem królowej Strącać złoty pył z końcówek jej warg Gdyby nie świadomość Ostra i zimna co kruszy kości Że świat gdzieś tam dalej się toczy W swym planetarnym pędzie