owiećka

Gdzieś stworzyłam mój świat, mój własny świat. W nim nie ma ich, nie ma nas. Tylko moje łzy i ja, moje łzy i ja. Nie bywam tam czasem- jestem tam zawsze, gdy tylko mokre oczy me zamknę. Tam brak nadziei, brak wszystkich złudzeń, brak snów, brak marzeń, brak słów... Nie wiem jak długo przetrzymają te mury, skoro fundamentem jedynie smutek i łzy. Nie wiem na jak długo mogę wyrzec się marzeń, skoro tak blisko mnie stoisz Ty... Gdzieś w tym momencie otwieram oczy, kończę się dusić. Patrzę w dal, Patrzę w dal, a na policzku tylko łza...

Miałam kiedyś piękny sen... Ty i ja, tylko razem... Chciałabym, by ten sen nie tylko w marzeniach spełnił się... Żałuje tak wielu rzeczy, Żałuję, że nie powiedziałam nic. Pamiętam tą piękną chwilę: choć wokół ludzi tłum, liczyły się tylko nasze ogniste, płonące pragnieniem spojrzenia. Czuły Twój głos sprawiał, że czułam się bezpieczna. Twoja obecność czyniła życie lepszym. Było dla mnie oczywiste, że nigdy nie skończy się... Jak zwykle się myliłam, teraz już wiem... Mogę tylko pamiętać, na tyle pozwalasz mi. Mogę jeszcze śnić, te swoje idealne sny... Łapię sie każdego z nich, one pozwalają przeżyć każdy dzień... Patrzę na jedno Twe zdjęcie, jedyny kawałek Ciebie, który mam... Czasem zastanawiam się, czy może... Ty też... Potem wracam do rzeczywistości i do mych snów o Twej miłości...

W rozpaczy uciekam przed rzeczywistością, nie umiem żyć, nie umiem sobą być... Nagle uciekam przed twoja miłością, nauczyli mnie tak ci, którzy zawsze byli źli... Teraz uciekam przed sobą samą, gdy kładę się spać, gdy budzę się rano. Będę uciekać przed dobrem i złem, aż stanę się tylko moim cieniem Przez całe życie będę uciekać Nędzny tchórz...