DJ Piaskun

Are you going to heaven with me? Lucyfer stał w pałacowym oknie i patrzył na swoje królestwo. Nie, to nie było to, o co mu chodziło. Tutaj wcale nie miało być tych nieudolnych, kiczowatych budowli, rozpadających się placów, rosochatych, pousychanych drzew i z pewnością nie miało tu być miejsca dla tych wszystkich niebiańskich wyrzutków, którzy skoro tylko wymknęli się spod srogiego spojrzenia Pana zaczęli całe dnie poświęcać na pieprzenie się i upijanie ifrytowym piwskiem. Właściwie to już nie pamiętał, jak sobie to wszystko wyobrażał, zanim opuścił Dom Pana; wiedział jednak, że to nie było to. On tu przybył, by wreszcie przestać się poruszać w tych setkach parametrów, które zostały specjalnie dla niego stworzone jak jakiś cholerny plac zabaw, inni po prostu zmienili władcę z Boga Wszechmogącego na barmana z Baru Pod Osłem. Może byli jeszcze inni, ale ich imion nie sposób było odnaleźć. Lucyfer skrzywił się z niesmakiem. To była jedna z tych chwil, kiedy znów powracała do niego myśl, że może lepiej było być poddanym niż władcą. Że potrzeba dokonywania wyborów, branie odpowiedzialności za własne czyny, stanie przed pustką, którą dopiero trzeba będzie wypełnić są wyzwaniem, któremu nie każdy sprosta. A on nieraz czuł, że się pomylił. Ludzie myślą, że są samodzielni, że ich działania są podyktowane tylko przez własną wolę. Nie uświadamiają sobie jednak, że wszystko, co nas otacza, zarówno w kwestii duchowej jak i materialnej płynie nieprzerwanym strumieniem, od kiedy we wszechwładnej pustce pojawiła się pierwsza myśl i pierwszy elektron rozpoczął swoją nieskończoną wędrówkę przez przestrzeń. My nie znaczymy nic w tej rzece, dlatego razem z nią płyniemy przez czas myśląc, że sami obraliśmy kierunek. Znając dokładne parametry teraźniejszości można by opracować dokładny plan przyszłości, a Bóg natrudził się na tyle, że stworzył Królestwo i miejsce w nim dla każdego z nas, nim jeszcze dwie małe komórki zostały zanurzone w oparach Losu. Zastanawiamy się nieraz, gdzie trafimy, gdy przestrzelone płuco wyda ostatnie tchnienie. Lucyfer widział to miejsce. Początek, sedno i koniec naszej podróży. Zawieszone tam, gdzie równoważy się wszystko to, czego na pierwszy rzut oka zrównoważyć się nie da. Życiodajne ziarno, z którego wyrasta kwiat do bukietu ostatniego pożegnania. Jak ono wygląda? Jak ogromny kokon, którego każda z połów złożona jest z siedmiu kondygnacji. W Jasnej Części najwyżej zasiadają Ci najlepsi, najpobożniejsi, najbardziej oddani. Bóg powiedział kiedyś, że on kiedyś też tam zasiądzie. Teraz jednak szczerze w to wątpił. Niżej zasiadają kolejni, a wszyscy kołyszą się tylko jak źdźbła trawy w rytm cudownej, spokojnej pieśni. Wyzuci są z potrzeb, instynktów, ni chce im się jeść, pić, kochać, dążyć do osiągnięcia jakiegokolwiek prestiżu, czy sukcesu. Oddani są całkowicie Panu, bo On im tak powiedział. Siedzą tylko i cieszą się i nie ma już gwiazd i nie ma innych radości prócz tej jednej, którą daje Bóg. Niżej od tych upraw radości znajduje się piekło. Odwrócone jest do góry nogami, więc przebywający tam ludzie wiszą w ciasnych, żelaznych klatkach, gdzie kolanami dotykać muszą brody. Targani są setkami, tysiącami rządz, lecz nie mogą nic powiedzieć, poskarżyć się, więc szamoczą się tylko i z utęsknieniem patrzą w gwiazdy. Marzą o wszystkim i o niczym, a widok innych ludzi nieopodal, będących tak blisko i tak daleko, w bolesny sposób przypomina im zakurzone karty z przeszłości. Mówią, że wszyscy znajdujący się tam to złoczyńcy i obrazoburcy, dla których nie starczyło Dobrego i Miłosiernego Boga, więc siedzą tu i patrzą w milczącą twarz Siewcy Śmierci. Gdy Lucyfer zobaczył to miejsce po raz pierwszy, zaraz po tym, jak Bóg ulepił go z gwiezdnego pyłu, przeraził się, a oczy jego zaszły łzami. Służył jednak Panu przez czas tak długi, o jakim my nie możemy nawet zdawać sobie sprawy. Taki, jak początek wieczności, który trwał tak długo, ile czasu potrzeba, by przeliczyć wszystkie ziarna piasku na ziemi i każdemu nadać Imię. Może ten stan rzeczy trwałby do dziś, gdyby na krótką, niesamowicie krótką chwilę w przestrzeni nie pojawiła się szpara, za którą nie było już Miłości Bożej, ani pieśni, ani innych aniołów. Choć ten świat również stworzony był przez Boga, przez nieokreślenie długi czas czekał na to, by przygarnąć tych, którzy chcieli się wyrwać od boskiej krainy najpiękniejszych radości i najstraszniejszych cierpień. Lucyferowi udało się wtedy tam dostać, a wraz z nim sześćset sześćdziesięciu pięciu innym aniołom. I są oni tam do dziś.

Jedzie, jedzie na simsonie leśniczy Jałoszka Spotkał w lesie Haline, cyk ją w grabine Jedzie, dalej dalej wzdłóż polnej drogi spotkał tam Danke co ma fajne nogi(zdejmują kubraki i cyk w krzaki) Jedzie, jedzie dalej - a tam banda cygana, małpie mordy wszędzie, młodzierz rozpasana Gna do schroniska, bo już za nim pędzą- Złapią na pal wwleką, w siwym dymie zwędzą Już nie ujdzie- taka prawda, bezsens dalsza jazda Taki morał jest z tej bajki młody czytelniku: Kto chędorzy dziewki w lesie, tego cygan w worze niesie

Siedzi szatan na pudełku, pije tanie wino Pije, pije bez umiaru, bo nie ma wątroby Wtem z pudełku wyskakuje ifrytek niewielki Wyrywa księciu butle i bierzy w stronę rubieży Tam cichutko, po kryjomu dopija resztę trunku Alkoholizm to nie tylko problem śmiertelników

Właśnie o to chodzi w tym wierszu: Żeby sie z niego śmiać, ale i tak nie zjechaliście mnie tak bardzo jak moja nauczycielka od polskiego.

Kot spaceruje po płocie, raz, dwa, trzy siedze przy stole raz, dwa, trzy Kot wpadł do gara raz, dwa, trzy Wcinam pyszny rosół z na wpół żywego kota raz, dwa, trzy Jak to mawiają raz, dwa, trzy Wilk syty i owca cała raz, dwa, trzy