Łucja

Coś się tam jakby w tle przewija, coś dobrego. Zyczę miłego pisania. Pozdrawiam Ł.

Krótkie, treściwe i na temat. Więź da się wywnioskować. Wiersz zgoła niezły [ ;) ] zostal zapewne zainspirowany równą mu przyjaźnią. Niezwykle ciepły utwór.

Myśli same w sobie ciekawe, radziłabym jednakże zapisywanie takich spostrzeżeń jako maksym. Ewentualnie czekaj na odpowiednią chwilę i rozbuduj to do formy czegoś dłuższego. Za dwie ostatnie linijki masz pochwałę pisemną, z niewiadomych przyczyn przypadły mi do gustu. Podsumowując - nie jest najgorzej, ale za krótko.

Moja ocena jest całkowicie subiektywna, co z góry zaznaczam, bo nie twierdzę, że się na poezji znam. Dla mnie twój wiesz jest świetny, podczas czytania wzbudza emocje, przywoluje skojarzenia, a nie ma chyba nic gorszego niż wiersz pozostawiający czytelnika obojętnym. Długo by zajęło rozpisywanie się na ten temat, nie będę więc rozkładać tego na czynniki pierwsze, to nie sekcja żaby na biologii. Stwierdzam po prostu, że bardzo mi się podoba i życzę dalszych wizyt weny twórczej uwieńczonych takim wynikiem.

Tylko patrzę, przez zmrużone powieki Na cienie szare, brudne, co rozłażą się po ścianach Nie ma, nie ma, nie ma… Nie ma Nie jestem dzieckiem, po co to powtarzasz? Nie mam, po co już otwierać oczu I tak widzę, jak wychodzi, jak odchodzi Drzwi zamknięte, w oknach kraty a jej nie ma Czy nie było – nie wiem. Nie pamiętam… Chciałam i wciąż chyba tego pragnę Czuję wokół siebie tę zieloną miękkość czasu Nie wyciągam rąk przed siebie i nie kradnę Jej dotyku, smaku, marzeń czy zapachu Stoisz, obok, ale jesteś tak daleko Ciemno, cicho, trochę strasznie wokół Nie ma dla mnie tutaj miejsca i jej nie ma Zmarnowaliśmy czas wspólnie ,krok po kroku Tylko patrzę przez te zimne małe gwiazdki Na cienie szare, które osiadają nam na twarzach Nie ma, nie ma, nie ma… Nie ma Raz już zabolało, po co to powtarzasz?