Kukabarra

Ciało czarne, cudne, capnął chwytliwie, ciężkie, ciepłe, cierpieniem ckliwne. Czerwienieje cała, czarownie, cnotliwie. Chętną, ćwiczy czynem, ciubaczy cykliwnie. Cud ciała, cyganka chciwie cupi, chłop coś czubi chućliwie, cugasem chrupi, czapi, czym chybotliwie chęć czubaci, cała czujnie chędoży, czepliwie czaci. Chwacko chwytakiem, czule ciągnąc czarem, chwili cud chłonęła, chciwym ciepła ciałem, coś, czego czekała, chwyt cygańskiej chuci, całował cygle cmokliwie, chuchnięciem cuci. Cierpiąc cudnie, cierpliwie, cofa częściej ciało, czasem, cygan chybia, cygance ciekało. Ciężkim chwostem, cięgiem cwałuje, chętliwie cupnąwszy, ciubaczy citkę … !

Żal, że wszystko w życiu mija i się skończyć kiedyś musi, dziś odeszłaś w me wspomnienia, tylko coś za gardło dusi. Żal mi spojrzeń i uśmiechów, żal mi rozmów nocną porą, żal zapachu twoich włosów, słów co były…, teraz bolą. Chyba jest już tak na świecie, że gdy szczęście bardzo blisko, wtedy wyjdzie licho z kąta, trzask…! i szczęście się rozprysło.

Był smutny październikowy poranek. Powietrze wilgotne i zimne wciskało się pod kuse palto pana Konrada. Jak każdego ranka o tej porze wyprowadzał Krokusa na krótki spacer. Mały, śmieszny kundelek, wesoło baraszkował wśród kęp pożółkłej trawy na wyłysiałym osiedlowym trawniku. Biały, z brązowymi uszkami, żywy psiak, ostro kontrastował z szarzyzną ziemi i wil-gotnego chodnika. Pan Konrad był szczęśliwy. Nie jest już sam i ma, dla kogo żyć. Prawdziwy przyjaciel, który kocha szczerze i bezgranicznie. Nie dostrzegając smutnego poranka, pan Konrad z rozbawieniem i wielką uwagą, oglądał harce swojego pupila. Było, na co popatrzeć. Skoki, ósemki, figle ze znalezionym patykiem. Biegi i walka z niewidzialnym wrogiem. Piski rozbryka-nego psiaka, brzmiały mu niby piękna muzyka. Są razem od miesiąca. Wyszedł tamtego ranka wyrzucić śmieci do osiedlowego śmietnika, gdy usłyszał pisk. Początkowo nie zwrócił na to uwagi, choć głos usłyszał wyraźnie. Był przekonany, że pisk dochodzi gdzieś z ulicy, lub z któ-regoś mieszkania. Dopiero powtórny słabiutki dźwięk zaostrzył jego czujność i wówczas począł rozglądać się za miejscem, z którego dobiegał. Zlokalizował je po chwili. Głos dochodził z trze-ciego kontenera. Podszedł do blaszaka, pochylił się by dostrzec to piszczące coś. Po chwili ostrożnie spośród odpadków wyciągnął pakunek. Plastikową kolorową, reklamówkę. Położył delikatnie na ziemi i rozwinął, a raczej rozdarł stary plastik. W środku zawinięte w brudną szma-tę, leżały trzy szczeniaki. Dwa ciałka już zimne i sztywne, tylko to trzecie maleństwo dawało oznaki życia, popiskując mysim głosem. Pan Konrad delikatnie umieścił znalezisko w swoim wiaderku na śmieci i wrócił do mieszkania. Wyjął żywe maleństwo. Oczyścił wilgotną ściereczką brudną, cuchnącą sierść malucha. Potem giętką rurką z tworzywa wkroplił w mały bezwładny pyszczek odrobinę ciepłego mleka. Szczeniak przełykał. Robił to bardzo słabo, lecz ciepłe mleko powędrowało do małego brzuszka. Pan Konrad nabrał nadziei. Owinął szczenię kocykiem i uło-żył na swoim łóżku. Po chwili ubrany w wysłużone palto, poszedł w stronę podmiejskiego lasku. W zawiniątku pod pachą niósł dwa martwe szczeniaki, w drugiej ręce, trzymał składaną łopatkę. Pan weźmie na smycz tego kundla. Nieprzyjemny kobiecy głos rozległ się tuż za nim. Jeszcze mi dziecko ugryzie, dodała otyła kobieta trzymająca pyzatą dziewczynkę za rękę. Nie czekając na odpowiedź, minęła go wyniośle. Zaskoczony pan Konrad osłupiał. Nie mógł wydo-być z siebie głosu. Pomału sięgnął do kieszeni palta, wyciągnął chusteczkę i przetarł zroszone czoło. Zrobiło mu się gorąco i duszno. Sięgnął dłonią pod palto i odpiął górny guzik koszuli. Krokus, zawołał słabo. Na dźwięk swego imienia szczeniak przerwał zabawę, lecz rozbrykany, nie zdradzał ochoty by podejść do pana. Pan Konrad ruszył w jego kierunku i wziął urwisa na ręce. Skierował się do domu, gdy drogę zastąpiło mu dwóch mundurowych. Dzień dobry. Ode-zwał się wyższy ze strażników miejskich. Pański dowód poproszę. Pan Konrad poczuł, że robi mu się sucho w ustach. Trzymając szczeniaka jedną ręką sięgnął do wewnętrznej kieszeni palta i wyciągnął podniszczony portfel. Po krótkiej chwili strażnik trzymał dowód w dłoni. Jestem zmu-szony nałożyć na pana mandat wysokości dwustu złotych, za wyprowadzanie psa bez smyczy i kagańca. Czy przyjmuje pan mandat? Zapytał. Ale..., za co? Czemu? Próbował bronić się pan Konrad. Przecież to maleństwo. Nie jest w stanie zrobić nikomu nic złego. To jeszcze szczenię. Przepis jest przepisem, odpowiedział mundurowy. Przyjmuje pan mandat? Zapytał ponownie. Pan Konrad kiwnął głową i opuścił ją na pierś. Chciał jeszcze dodać, że jego emerytura to osiem-set złotych, lecz głos odmówił posłuszeństwa i uwiązł w ściśniętym gardle. Strażnik wypisał mandat i podał mu w raz z dowodem osobistym. Od kilku dni dzwoni do nas któryś z pańskich sąsiadów, odezwał się niższy ze strażników. Niektórzy boją się zwierząt, a miasto jest dla ludzi, dodał. Przykro mi, ale musimy w takich wypadkach reagować. To nasz obowiązek. Strażnicy zasalutowali i odeszli mocnym krokiem. Przez długi jeszcze czas, pan Konrad stał bez ruchu na środku chodnika i tulił wiercącego się Krokusa do piersi.