Remigiusz Śpiewak

Zbyt wiele wody upłynęło, Zbyt wiele listów niewysłanych Zbyt wiele bólu nas dotknęło w potoku słów nieprzemyślanych... Oczekiwania niespełnione, złudne nadzieje, ból i łzy, ogromnym ciągną się kordonem, na jego czele Ja i Ty. Ślad krwawy nieprzyjemnych wspomnień i ślady pięknych złotych dni... Choć wołam: proszę, wróćcie do mnie! Nie wrócą, bo nie wrócisz Ty... I znów te łzy niepocieszenia, I znów ten nieprzyjemny stan, szukania chwili zapomnienia gdzieś tam u progów śmierci bram...

Dość mam juz przełykania śliny! Nie chcę już z głodu głupot pleść! Chciałbym żyć tak jak każdy inny! Mieć gdzie iść spać i mieć co jeść... I co mi z tego że pracuję? Co z tego że wypłatę mam? Rachunki... a na chleb brakuje, nikt nie pomoże gdym jest sam... Dość mam! Ja pieprzę takie życie! Dość wegetacji mam jak grzyb! Nie chcę na chleb spoglądać skrycie, spoza sklepowych wystaw szyb... Chcę mieć w kieszeni groszy parę... I mieć na bułkę albo coś... I chcę odzyskać w życie wiarę, a w domu nie czuć się jak gośc...