przebudzony

widzę jak tęsknisz za dwóch słów pokarmem, jak łakomym uchem połykasz wszystkie moich ust dźwięki, jak powoli gaśniesz, wczorajszego miesiąca szeptem upojona lecz gdy w potoku, co z nadejściem pełni w łagodny strumyk migruje w sieci tkanej miesiącami, sedno połowu czekanego zasmakujesz głupcem, kto źrenic spełnieniem nasączonych nie rozpozna, współczucia godnym, kto równie obdarzony, znamiona swego odczytać nie potrafi.