Judyta Kołodziej

fastryguje przeszłość by nie rozpruła się od braku wspomnień nie będę się starać tylko czasem mi zależy a może nie umiem szyć

wyrwana z kontekstu jesteś myśli moja jedyna dręczysz trzeźwość umysłu i jego racjonalizm burzysz spokój neuronów prostą fizjologią wkraczasz w chłodne zakamarki resztek logicznego myślenia podczas gdy bezmyślność rządzi tym światem

odgarniali zwały ciszy aż spadły między nimi wysokim murem usypiała powoli bezbolesnym anisłowem gdy wstawili okno kąsać przestała

boję się ciszy tej co zabija prostotą swej bezdźwięczności akordem złych wspomnień jest ona cisza słyszę jej skomlenie żałosny hymn małych ludzi dzieci przypadku wołam o pomoc szelestem kartki bo nigdy nie odejdzie