Azn

Świat stał się taki mały, od kiedy trumny skrzydeł dostały. Noce są za długie, dni zaś za krótkie do odespania. Pochłonie mnie, ona wchłania. Jak wulkaniczny gejzer, w gorącym źródle zatopiony. W żyłach lawa pulsuje, serce rozrywa, w głowie pył roznieca. W twoich ramionach jestem uśpiony. Ognista fala, skrystalizowaną logikę do cna wypala. Wyjałowione myślenie, odchodzi w zapomnienie. Jak lodowa skała, nad aortą ogniem tetnącą, łzami się zalewa, Nie pytaj mnie Beata, ile stąd kilometrów do nieba?

Komentarz został usunięty ze względu na złamanie pkt 5j Regulaminu Serwisu: 5. Użytkownik nie ma prawa do: j) Publikowania danych, w innym niż polski - języku. MODERATOR

Komentarz został usunięty ze względu na złamanie pkt 5j Regulaminu Serwisu: 5. Użytkownik nie ma prawa do: j) Publikowania danych, w innym niż polski - języku. MODERATOR

sorry za bledy, ale nie jestem polakiem, mam polskie pochodzenia nie mam polskich znakow , trzeba sie troche domyslic :) mimo wszystko dzieki za krytyke

dlaczego tak myslisz....?

Czas nas przegoni . Na rostajach drog sie znowu spotkamy, w pogoni za czyms - kims nam nie znanym. W szukaniu naszym zatopieni, w pospiesznym biegu sie miniemy. Ksiezycowy chlod emocje ostudzi, w lzach nowy poranek ze snu sie obudzi. Slone morze milosci, wyschnie, a slonce do cna wypali. Smak slonej milosci tylko polarna noc nam moze ocali. Polecimy w przestworza, byle od zapomnienia ocalic, nasz moment w czasie utrwalic. W oblednej przestrzeni, na skrzydlach przeszyjemy czas, ktory nas chce przegonic. Na rostajach norweskich drog, tam gdzie czas twoj sie zatrzymal, masz wspomnienie, slony smak, gorzkie lzy nadzieja zawsze jest w drodze, tylko czas z niej kpi.