(...)Piątek, na zegarze wybiła właśnie piętnasta,a to oznaczało koniec zajęć i powrót do domu.
Nie ma w tym nic absolutnie nadzwyczajnego, gdyż tak wyglądał każdy dzień mojego życia...
O siódmej rano pobudka, szybki prysznic,makijaż, niedobre śniadanie babci
i szkoła...a potem... powrót do domu, wysłuchiwanie marudzenia babci, odczasu do czasu jakaś awantura z moim ojcem, zamykanie się w pokoju,słuchanie muzyki,krótka dżemka a czasem masturbacja w celu rozładowania napięcia, internet...
i tak w kółko przez pięć dni w tygodniu.
Ostatnio nawet tak się zastanawiałam nad swoim życiem "boże przecież ja popadłam w paskudną rutynę ,nudę...jak tak dalej pójdzie to się wykończę"
Wbrew pozorom taka rutyna wykańcza człowieka bardziej niż wykonanie szeregu czynności
pod rząd.Wtedy przynajmniej nie myśli się o zmęczeniu i o problemach dnia codziennego.
W dodatku doskwiera mi brak jakiejkolwiek bliskiej osoby, osoby do której można byłoby się przytulić,z którą można byłoby porozmawiać,
powygłupiać,pośmiać się a nawet popłakać...Męczy mnie już ta samotność, a najgorsze jest to,że ja...ja się powoli przyzwyczajam
do tej okropnej samotnoości i do mojego paskudnego trybu życia. Chciałabym,żeby było inaczej, chciałabym to zmienić,ale nie jest to łatwe kiedy mieszka się w takim małej,"szarej" mieścinie i jest się....lesbijką.