Smutne, szare, opuszczone ściany...
W nich moj wizerunek zapłakany
Moje oczy pełne rzewnych łez
bo ciągle w nich deszczowy dzień
W myślach szaleje groźna burza,
a w sercu, wielka , bolesna kałuża
Smutek i żal kłębia się w moim życiu
jak wielkie fale zatapiające okręty
Mamo- ty byłaś mą przystanią
Byłaś jak port dla zagubionego wśród fak okrętu
jak kochająca osobo w noce z koszmarami
jak przyjaciel w dni przepełnione łzami
Mamo...
Byłaś moja miłością na każdą chwilę
Dziś juz Cie nie ma...
zostały mi tylko wspomnienia lecz one odchodza tak jak ty -mamo
Zostaąłm sama z kamieniem na sercu
z bólem rozrywającym pierś
Mamo...
jesteś jak zagubiony klucz do moich drzwi...
nie potrafię bez Ciebie żyć...
Momo...
Wróć do mnie...
