ajks

w szkatułkach powiek chowam pagórki radości które zdobywaliśmy chowam uczesane myśli i słowa wypowiadane przy kawie ze szkatułki wyrzucam znoje które podarowałeś

mężczyzna jest dzieckiem za sobą ma naście butelek parę zakrętów kilka kobiet na boku i nic więcej umiera pod płotem z opinią nie do pozazdroszczenia

w pociągu nieprzytomna ze zmęczenia wybieram znajomy numer kolejny raz słyszę informację abonent czasowo niedostępny widocznie jeszcze śpi myślę cicho jadę i we mnie rodzi się pytanie zdążę?

w kamienicy na Lesznie trzynaście przeplatały się losy żydów w szabas każdy znalazł w niej swoje miejsce chanukija płonęła na święto Chanukka obok leżała tora już nie przyjdą nie odmówią modlitw dziś na pamięć o nich stoi menora chanukija – ośmioramienny świecznik zapalany podczas święta Chanuka chanukka – żydowskie święto poświęcenia, odnowienia tora – pięcioksiąg mojżeszowy menora – siedmioramienny świecznik

zimowe słońce zagląda prosto w oczy osuszając wilgotną twarz wrócisz – nie wrócisz życie bawi się we wróżkę a we mnie żałoba późna zima a we mnie pustka chowa się słońce za chmury może jeszcze wzejdzie może da nadzieję zanim me życie popadnie w otchłań

biorę ciebie białą śmierć od lat pokochałam twój gorzki smak i okrągły kształt dzięki tobie przez życie idę bez obaw

słuchając szatana drętwieje w nie komfortowej pozie trwa w niej godzinami zagrażając własnemu życiu budząc się z otępienia nie pamięta co się z nim działo

mężczyzna jest dzieckiem za sobą ma naście butelek parę zakrętów kilka kobiet na boku i nic więcej umiera pod płotem z opinią nie do pozazdroszczenia

nie jestem pewna, bo przyjaźń miała być, a nie jest

chcę rozwijać się w tobie cieszyć się, że żyję chcę nauczyć się pierwszych słów i zdań spać w swoim łóżeczku chcę żyć! nie zabijaj mnie mamo!

w podróży układają się myśli nad tym co było co jest nad śmiesznym mężczyzną było wielkie oczarowanie zaufanie wielkie rozstanie jest „przyjaźń” i nic więcej śmieszny mężczyzna wierzy innym nie widząc swych „czarujących” wad

mam prawo do godnego życia! do zasypiania w swoim pokoju! mam prawo do nauki i zabawy! nie chcę być bity i poniewierany! nie chcę iść do sierocińca! czy nie słyszycie mego płaczu za ścianą? nie pijcie! o to was proszę

jego mózgiem władają urojenia rozwścieczony dewastuje wszystko obezwładniony kaftanem faszerowany psychotropami zobojętniały zasypia walczy wygrywa

jestem jednym z was z kumplami z kapeli chodziliśmy opijać koncert na sen brałem laleczki szybko się uzależniłem wtedy wziąłem więcej niż zazwyczaj słabło mi tętno... dziś dziękuję najwyższemu że mnie znaleźli teraz mówię do młodzieży nie pijcie alkohol to droga do nikąd

dzięki za komentarz :)

Lato było upalne. W wolnych chwilach spacerowała po parku, podziwiając przyrodę, śpiew ptaków, doznawała relaksu po ciężkim roku szkolnych praktyk. Kilka razy w tygodniu chodziła do Domu Środowiskowego jako wolontariuszka. Pod swoją opieką miała sześć osób z różnymi schorzeniami. Najczęściej były to zaburzenia psychiczne, ale były też osoby upośledzone umysłowo, z mózgowym porażeniem dziecięcym. Na wolontariacie mogła wykorzystać wiedzę, którą zdobywała przez dwa lata w studium medycznym. Chcąc odpocząć od miejskiego zgiełku, jechała na weekend na wieś. Tam chodziła na spacery po lesie wraz z dziadkiem, lepiła pierogi z babcią, a z najmłodszym z braci grała na komputerze, albo w rozwijające myślenie gry. Niektóre układa sama, w końcu takie gry musiała pisać na szkolne zaliczenia. Rodzice pracowali, młodszy brat szykował się do wyjazdu za chlebem, starszy natomiast był już żonaty. Jedynie wolontariat pozwalał Jowicie nie czuć się samotną. Przed Jowitą też czekał wyjazd w góry, do sanatorium. Będąc na wsi czuła, że naprawdę odpoczywa. Ostatnie kilka miesięcy było bardzo stresowych, zwłaszcza pod sam koniec związku z Dominikiem. Jednak nigdzie nie można być wiecznie i trzeba wrócić do domu, by rozpocząć pakowanie przed wyjazdem. Do domu wróciła w poniedziałek do południa. Zaczęła przeglądać swoje ubrania, część z nich wymagała odświeżenia.. Włożyła odzież do pralki i nastawiła pranie. Wychodząc z łazienki na toaletce zobaczyła perfumy, które dostała od Dominika, naszły ją wspomnienia. Na początku czerwca Jowita rozstała się z Dominikiem. Związek ich trwał ponad sześć miesięcy. Poznali się w sieci. Jowita zdążyła zalogować się na komunikatorze, a już nieznajomy przesyłał jej wiadomość. Tak zaczęła się ich wirtualna znajomość. Na czacie spotykali się co drugi dzień. Rozmawiali o tym co ich otacza, o życiu, na koniec sobotniej rozmowy, Dominik podał jej swój numer komórkowy. Teraz krok należał do niej. Kilka dni później wysłała SMS, odpisał. Zaczęli pisać, w końcu Dominik zaproponował spotkanie. Zgodziła się, za kilka dni mieli się poznać osobiście. Spotkali się w przytulnej pizzerii, w centrum miasta, w październikowe popołudnie. Usiedli na końcu sali, zaczęli rozmawiać. Nie czuli upływającego czasu. Jowita bacznie mu się przyglądała. Patrzyła na wyraz twarzy – nawyk z praktyk, na dłonie, ubiór, włosy. Włosy miał krótkie, ciemne, twarz pociągłą, z przesuszoną skórą – czyżby nie używał kremu do twarzy? – przemknęła myśl Jowicie, dłonie miał duże, męskie, z odciskami, z poobgryzanymi paznokciami. Dłonie kompletnie nie przypadły do jej gustu, zwłaszcza te odciski, brak paznokci i skóra równie przesuszona jak na twarzy. - Wspominał, że jest oszczędny, ale żeby aż tak? Żeby nie kupił sobie kremu do twarzy i kremu do rąk? – Jowicie nie mieściło się to w głowie. Dominik ubrany był w zmechaconą, flanelową koszulę, w czerwono – czarną kratę i jeansowe spodnie. Spodnie mogły być, ale ta koszula już dawno wyszła z mody i nadaje się do chodzenia po domu – znów pojawiły się krytyczne myśli. Dominik czuł, że Jowita mu się przygląda. Już, już miał się jej o coś zapytać, gdy zadzwoniła komórka Jowity. Spojrzała na wyświetlacz, odebrała. - Hallo – powiedziała Jowita - Tak, pamiętam – odpowiedziała po chwili - Dobrze, będę po dwudziestej - To na razie, cześć – zakończyła rozmowę - Przepraszam cię, ale muszę już iść – powiedziała do Dominika - Miło było się spotkać i poznać osobiście. - Spotkamy się jeszcze? – spytał Dominik - Dobrze – odrzekła i zaczęła zbierać się do wyjścia Położyła swoją część rachunku na stoliku i już od niego odchodziła, gdy odezwał się Dominik. - Mogę ciebie podwieźć, jeżeli chcesz - Nie, dziękuję, przejdę się, spacer dobrze mi zrobi – odpowiedziała z uśmiechem i wyszła. Wspomnienia przerwał dzwoniący telefon, poszła odebrać. - Hallo – powiedziała - Nie, nie ma taty w domu, coś przekazać? – spytała rozmówcę - Oczywiście, że tak, powinien już wtedy wrócić – odpowiedziała zgodnie z prawdą - Do widzenia. Kroki skierowała do kuchni, wstawiła wodę na herbatę i czekała aż się zagotuje, do kubka wsypała liście zielonej herbaty i poszła do pokoju włączyć płytę. Po chwili weszła do kuchni, zalała liście herbaciane i z ciepłym napojem, poszła do swego pokoju, rozpocząć pakowanie. - Nie żyje się wspomnieniami – przywołała siebie do porządku. Zaczęła prasować rzeczy z poprzedniego tygodnia. Prasowania było sporo, co jakiś czas piła zielony napar przynoszący wewnętrzne uspokojenie. Składała ostatnią bluzkę w kostkę, gdy zadzwoniła komórka. - Co za dzień, w ogóle nie idzie mi ta pakowanie, a w tym tygodniu już wyjeżdżam – Jowita miała już dość nagłych przerywników. Spojrzała na wyświetlacz, dzwonił Mateusz, odebrała i zaczęła rozmowę. Mateusz zaczął opowiadać jej co dzieje się teraz w „wielkim świecie”, dokąd idzie i z kim się dziś spotka, jakie będą wystawiać przedstawienie, w jednym ze stołecznych teatrów. Pracował jako dźwiękowiec i dzięki tej pracy znał się na sztuce. Dane przedstawienie mogłaby obejrzeć za darmo, gdyby tylko zechciała przyjechać do niego. Porozmawiali jeszcze chwilę i każde z nich poszło do własnych zajęć. Złożyła prasowanie i poszła do łazienki wyjąć pranie i rozwiesić na balkonie. - Jest ciepło, więc za kilka godzin wyschnie, a ja w tym czasie pójdę na spacer – myślała rozwieszając pranie. Cieszyła się już na samą myśl, że już niedługo pojedzie na trzy tygodnie w Beskid Śląski i to prawie za darmo. Po raz pierwszy jechała do sanatorium i liczyła na rehabilitację działającą cuda i nowe znajomości. W sanatorium zazwyczaj tworzy się klub emerytów, natomiast młodych osób, w jej wieku jest garstka. Jowita chodziła po centrum miasta, dokupując najpotrzebniejsze rzeczy na wyjazd. W pewnym momencie zobaczyła znajomą markę samochodu, spojrzała na rejestrację, jednak to nie było jego auto. Wróciła do domu i zaczęła się pakować. W lipcowy, sobotni ranek podjechał po nią i po rodziców, brat z żoną. Torby włożyli do bagażnika i ruszyli przed siebie. Do pokonania mieli prawie 500km. Jechali płynnie i spokojnie. Będąc na trasie katowickiej zaczęły rysować się góry. Cel był już blisko. Cała piątka zaczęła odczuwać niedogodności podróży. Zatrzymali się na najbliższej stacji CPN, by coś zjeść i rozprostować kości. Przerwa minęła szybko.

a może tak? w nieustającym biegu zdobywają kolejne szczyty w wyścigu szczurów zostają sami - przegrani pocieszenia szukają w alkoholu

a może w ten sposób?? znowu biegnę chcąc wykorzystać swoje pięć minut zaliczam pierwszy upadek potem drugi, trzeci... rozglądam się wokół została jedna przyjazna dusza dziękuję ci

mam prawo do godnego życia do spokojnego zasypiania w swoim pokoju mam prawo do nauki i zabawy nie chcę być poniewierany nie chcę iść do sierocińca czy nie słyszycie mego płaczu za ścianą? nie bijcie mnie za wasze niepowodzenia

znowu biegnę chcąc wykorzystać swoje pięć minut gubię cenne wartości autorytety spycham na bok zaliczam pierwszy upadek potem drugi, trzeci... rozglądam się wokół została jedna przyjazna dusza dziękuję ci

w nieustającym biegu zdobywają kolejne szczyty dom staje się hotelem dzieci zbędnym balastem w wyścigu szczurów zostają sami - przegrani pocieszenia szukają w alkoholu

Chce skopiowć tekst z nośnika na forum i nie mogę, nie wiem dlaczego. Tekst jest zbyyt długi bym go przepisać na debiutabncką prozę. może ktoś mi pomoże rozwiązać ten techniczny problem?

Biegnie do obrango celu depcząc rywali Mamona i kariera to jego podnieca Proszę, dziękuję, przepraszam tych słów nie pamięta W L4 ma etykę i autorytety Red Bull dodaje mu poweru dyspozycyjność jest najważniejsza Na głodzie i z nierównym sufitem Kończy swe życie zaciskając pętlę na szyi