Joanna Wasilewska

Mały człowiek nie powinien sprawiać dużych problemów, ponieważ jest tak niewielki. Jego obecność ludziom nie przeszkadza, nie koliduje z ich planami, gdyż maluczkiego sie nie zauważa, nie słyszy, nie bierze pod uwagę. Mały człowiek nie odzywa się wiedząc, że nie będzie usłuchany. Mały człowiek nie krzyczy zdając sobie sprawę z tego, że nie zostanie usłyszany. Mały człowiek nie domaga się prawa do głosu mając świadomość, że nawet tego nie posiada. Nie szepcze, nie mówi, nie wrzeszczy. Nieme maleństwo żyje własnym życiem; kreuje w wyobraźni swoją bezdźwięczną rzeczywistość. Nikt nie karci za to człowieczka, bo nikt się nim nie przejmuje. Przecież nie ma się czym przejmować - mały człowiek nie sprawia problemów. Nieduże stworzenie na nikogo nie czeka, bo nikt go nie odwiedza. Nieduże stworzenie z nikim nie rozmawia, bo nikt z nim nie chce pomówić. Nieduże stworzenie nie odgrywa żadnej ważnej roli, bo jego zdanie nie ma znaczenia. Nieduże stworzenie nie stara się zrozumieć otaczającego je świata, przyjmując rzeczywistość taką, jaka jest. Stworzonko to kiedyś będzie musiało opuścić pancerzyk małości. Zacznie krzyczeć, ale otoczenie (przyzwyczajone do braku strun głosowych u maleństwa) zignoruje głuchy dźwięk buntu. Mały cżłowiek zacznie się zastanawiać czy nie brakuje mu czegoś do egzystowania niezbędnego. Rozpocznie poszukiwania tego, co powinien posiadać od dawna. Co nie było mu dane ze względu na brak świadomości u Małego człowieka. Myślano: "nie porzebuje, gdyż nie wie, że potrzebuje". Ale maluczki dowiedział się o rzeczy, której nie dostał, a zawsze podświadomie wymagał. Nie zastanowił sie dlaczego i kto zawinił. "Nie otrzymałem potrzeby tak ważnej... Jak bardzo niedobry być musiałem, by tak mnie ukarano". Maleński bohater nie wini nikogo za swe kalectwo. Nie domaga się ślepej sprawiedliwości, przyjmując że wina leży po jego stronie. Jednak kogoś należy ukarać za tą zbrodnię. "Winny jestem ja. Mały człowiek. Właśnie ja powinienem zostać ukarany"