White Rabbit

Wciąż leżysz mój mały w kołysce samotny i głodny nikt cię do snu nie tulił, nie karmił złotym kokonem tęsknoty osnuty bujany emaliowym dzwiękiem nitkami jak pępowiną sięgasz w odległą przestrzeń do karty dań, do jadłospisu jesz półprodukty z papierowych tacek ze zdobionych kwiatkami talerzyków i nawet dania z porcelany Rosenthala kiedyś się kończą nie zaspokajając czułych zmysłów blisko kołyski zakryty półmisek pełen zapachu, smaku i dotyku jak dowód życia gdy podał danie, stare menu studiowałeś na dłuższą chwilę zaciął się ze szczękiem a teraz niedosmażonego karpia wraz z garnkiem odtrącasz ze wstrętem