Andrzej Gruhn

Pani coś sugeruje?

Ciekawe.

Wczesne popołudnie zaczynało już kroczyć ku przyszłości, gdy zobaczył ja na swojej drodze. Właściwie rozumieć przez to trzeba to, iż zjawiła się na jego drodze we cudzysłowie, a nie bezpośrednio, mógł obejść ją wcale nie krzyżując z nią ścieżki, lecz nie zrobił tego. Kiedy jego oczom ukazał się jej widok w pierwszym momencie zatrzymał się. Nim oczy przekazały nowy obraz do jego mózgu, a ten wydał nowe dyspozycje dotyczące dalszego postępowania, uświadomił sobie, że widzi cos zjawiskowego i wykraczającego poza ramy jego doświadczenia. Może to właśnie jest miłość od pierwszego wejrzenia. Wtedy kiedy zatrzymujemy się nim zdamy sobie w pełni z tego sprawę? Akacje kłuły samym już swoim widokiem. Kiwały się jakby chciały za wszelką cenę poczuć dotyk wiatru i okazać mu swą czułość. Jak to jest kiedy nawet z pozoru martwe drzewa okazują oznaki zmęczenia i samotności? Chropowaty brąz; wyblakły i błotnisty. Tylko błękit nieba mógł poprawić humor i samopoczucie, komuś kto patrzył i nie mrużył oczu. Niebieskie niebo i reszta tego świata pokryta brązem w takim czy innym odcieniu. To dziwne. Nawet szare, granitowe i czarne nagrobki zdawały się brązowieć i nie zwracać uwagi na prawidła natury i mylna fizykę Arystotelesa. Poczuł ciepło i zmieszanie spowodowane jej widokiem. Przez podeszwy swych butów wyczuwał ziemie choć nie chciał tego. Kiedy zwrócił na to uwagę dotarło do niego to, iż ma już kompletnie dosyć wszystkiego począwszy od smaku kakao z rogalikiem, aż po rozważania dotyczące genezy totalitaryzmu w filozofii klasycznej. Kiedyś siedział w pewnym barze i kiedy właśnie konsumował rogalika, a właściwie kończąc już trzeciego i popijając czekoladą z papryczką w jego wnętrzu zaświtała ponownie stara już myśl. Z trudem znalazła miejsce miedzy kolejnymi litrami limfy, a smakiem czekolady i jej składem chemicznym. „We wszystkim znajduje śmierć”. Sam nie wiedział czemu tak dziwne i absurdalne zdanie mogło zaistnieć właśnie teraz, gdy był w trakcie konsumpcji wyrobu piekarskiego dostarczonego przed paroma minutami z gorącego piecyka. Może to przez to, że przed jego stolikiem pewna starsza nieznajoma osoba z trudem oparła resztki swego istnienia na nowym krześle co niewątpliwie kontrastowało. A może powodem było zobaczenie młodej dziewczyny przechodzącej za szyba odzianej w białe dżinsy? Powtórzył w głowie pomyślane zdanie. „We wszystkim znajduję śmierć” To było dobre zdanie, to znaczy takie, które jest dobrym komentatorem wydarzeń. „Jeśli jest tak w istocie...Jest tak. To jest moja śmierć. Tam jest i twoja.” A teraz stojąc mocno na wcześniej udeptanej ziemi patrzył się na odzianą na czarno młoda dziewczynę przechodząca powoli, niepewnym krokiem przez cmentarną aleje o piątej popołudniu, w środku złotej jesieni, kiedy już w powietrzu prześwituje metaliczna posoka zwiastująca niechybnie deszcz lub śnieg, a często jedno i drugie. Czarne buty lekko stąpały po podłożu nie nazbyt pobudzając je. Lubił patrzeć kiedy glany osadzone są na stopach kobiety, a tym bardziej kobiety „ciekawej” oraz niepasującej do nich. Wydawać, by się mogło, że to same buty nadawały dziewczynie żelaznego tonu i pewności siebie jakiej najwidoczniej mogło jej brakować. „Niezła” – pomyślał. Kiedy on myślał o jej myśli, ona zaprzątała sobie głowę innymi sprawami na przykład poczuciem pustki i absolutu jaki zaczął się jej udzielać w tym dziwnym miejscu. Myślała, w rzeczy samej, o sobie i o nagrobkach, medalionach i o tym, że nie umie wyrazić słowami „dowolności” istnienia w tym świecie i w chwili, w słowie i rozmowie, temacie. Myślała o zmienności, a myśl o kruchym ludzkim istnieniu pocieszała ja. Łączymy w sobie bardzo wiele, a poznawanie wszystkich połączeń może pomóc nam w lepszym zrozumieniu nie tylko siebie lecz także otaczającej nas rzeczywistości. „To miłe” – wydukała pod nosem, sama nie do końca zdając sobie sprawę z tego że w istocie coś mówiła, a ni o czym mówiła. Kiedy jego oczy już na dobre przykuły się do jej powiek zaczął odczuwać pewien dyskomfort polegający na, według niego, nie bezpodstawnej obawie o własny, prawidłowy wygląd zewnętrzny. Jego czarna marynarka wydawała się być porządna, ale czy na pewno? Kieszenie. Spodnie...Wszystko było na swoim miejscu. Marynarka. Lubił marynarki. Lata osiemdziesiąte w jakimś mieście na Florydzie. Vice City. Lata w których panowała tylko jedna pora roku – lato i nieskończone morze potu. Białe marynarki, garnitury bez krawatów. Piękne wspomnienie niedoświadczonych chwil. Jej czarna kurteczka i kręcone, ciemne włosy – o czym myślały tańcząc na wietrze? Czy na tym wietrze można myśleć? Kiedy to się skończy? Nic nie widzimy. Tylko szukamy czegoś po omacku. Gdy jej ręka musnęła spodnie poczuła w tym samym momencie znajomy jesienny zapach palonych liści. Właściwie kiedy jej nozdrza odczuły tą dziwną woń nieświadomie skojarzyła swoją rękę i gest, który wykonała przed chwilą w łańcuch przyczynowo – skutkowy. Oczywiście w net zdała sobie sprawę z absurdalności swych implikacji jednak nawet ta błaha myśl umiała rozbawić ją i wprowadzić w dobry nastrój mimo tego skrajnie odległego miejsca. W gruncie rzeczy nowy zapach wzbudził w niej przez chwile odrazę. Jej zdziwienie nie znało granic, kiedy uświadomiła sobie ten dziwny fakt. Dlaczego dziwny? Zazwyczaj bowiem, gdy tylko poczuła ten zapach stawała się z chwili na chwile szczęśliwsza. Tym razem było jednak inaczej i do końca Ne zdawała sobie sprawy dlaczego tak się dzieje. Zapach był ostry i przenikliwy. Tym razem ognisko znajdowała się widocznie niedaleko. Szary, przeszywający, ostry, żrący i suchy dym skłaniający oczy do rodzenia łez. A jednak lekka gorycz ustępowała miejsca zadowoleniu i radości, które brały się niewiadomo skąd. „Może to przez dobre wspomnienia” – wymamrotała. Może to przez dobre wspomnienia... Kto to wie...Lawendowe wzgórze ukwiecone zniczami i malachitem. Czy cmentarz może być piękny? Czemu cmentarz nie miałby być piękny? Czemu jest piękny? Suweren życia w pełni wigoru i polotu. Makabryczny spektakl cieni i szarości. Zawsze szarości. Z odrobina czerni. Teraz dym przenikał jego włosy i nadawał im jaśniejszego wyrazu. „Czemu nie wziąłem czapki, a może i dobrze?” – spytał się, zagniewany beztrosko. „A może i dobrze?” Słońce świeciło jasno, a jego czoło powoli robiło się czerwone i święcące od potu. Jego pory produkowały pot nie tylko z powodu przymusu ochłodzenia ciała nadmiernie przegrzanego przez słońce, ale również i z kwestii bardziej dosiężnych jego intelektowi i hormonom. „ To chyba dziwne miejsce dla takiej kobietki jak ona? – pomyślał. Mogła by być równie dobrze zupełnie gdzie indziej. Rozmawiać, śmiać się czy po prostu udawać, że zaloty jakiegoś dupka do niej nie przemawiają.” To dziwne stworzenie widocznie bardziej upodobało sobie jednak towarzystwo szarych i bezimiennych nagrobków niż żyjących w koło ludzi. Szare rozstępy pokrywające nagie twarze grobów czarniały od napisów, które nie znaczyły już nic. Kto tu leży? – garść prochu i litania spopielonych ciał. Niektóre groby były zapadłe już od starości i tylko przykuwały cudzą uwagę swym malkontenctwem. Przyszedł tu by oddać hołd nie zmarłym, ale pamięci i wspomnieniom o nich. Hołd złożony samemu sobie smakuje lepiej od tego dawanego obcym. Będąc tu odczuwał tylko ciekawość z wejrzenia jednocześnie w życie i śmierć. Ten mały, żółty kwiat koło grobu powinien już dawno rozpłynąć się w szarości. Co on tu robił? Co on tu robił? Myślał nie o zmarłej rodzinie, która rozpłynęła się w mroku niedopowiedzenia, lecz o kobiecie z krwi i kości, będącej żywym zaprzeczeniem tego miejsca. „Jesteśmy wywróceni, miedzy słowami” – pomyślał, nie chwaląc się tym osiągnięciem nikomu. Sam nie zdawał sobie do końca sprawy ze znaczenia tych słów, zresztą jak miał zdawać sobie sprawy z czegoś co mogło wcale nie mieć sensu? „Ma ładne nogi choć...nie...nie...ładne są...zaraz przejdzie może i nigdy się już nie spotkamy nigdy a przecież można było wtedy kiedy teraz pójść i...takie smutne...szkoda” Gdy jego myśli traciły już zdolności do systematyki i semantyki, jedna z ich odnóg wysnuła teorie, która głosiła, iż gdyby spróbował zagadnąć owa nieprzenikniona istotę mógłby się z nią w niedługim czasie ożenić mieć dzieci i mieć dom i mieć szczęście i mieć złotą starość skryta w jej ramionach. Nadzieja i potrzeba to jedne z największych przekleństw człowieka, choć stanowić mogą również i błogosławieństwo. Trawa prześwitywała już niepozornie spod zwałów liści. Jej zamyślona twarz wydawała się okazywać zmęczenie i coś w rodzaju grymasu bólu. Jej białe ząbki przygryzały jej małe wargi z lekkością i dziwnym urokiem. Gest ten nadawał jej lekko inteligenckiego tonu, choć zazwyczaj była odbierana przez innych jako miłośniczka transcendentalnych uciech i nieśmiałości, którą została bujnie obdarzona przez naturę. Jej włosy będące żywym świadectwem urody jej matki ukwiecały okoliczne sarkofagi dodatkowym czarem. Ich kolor nie dawał się określić, wyrazić prostymi słowami; był połączeniem brązu, czerwieni i czerni – jej, zresztą, ulubionych kolorów. Kiedy tańczyły i oplatały nostalgicznie jej szyje jej twarz nabierała niezwykle erotycznego i ciekawego polotu. To właśnie dzięki jej włosom w jego umyśle pokazała się niewidoczna jeszcze niedawno myśl - „Ona wygląda jak te kobiety z „Miasta kobiet” , ta sama karnacja i to coś. Chciałbym umrzeć przy tobie, albo Anoku Aime.” Drobne dłonie i stopy, liście i drzewa w kołysaniu tam były i ty tam byłaś.” - „Czy wie pan może, która godzina?”

Implikując, słowo "chuj" wtedy i tylko wtedy jest przekleństwem, kiedy pojawia się kobieta. Ergo,kobieta jest z natury nieczysta i wulgarna; jest przekleństwem i bezeceństwem;))) Proponuje, zająć się teraz genezą semantyki słowa "kurwa"... Najpopularniejsze, i ponoć najczęściej wymieniane we wszystkich językach słowo świata. Ale również powstało dzięki kobiecie, i czy nie dlatego dodaje się do niego "mać"? Pozdrawiam ;) No w sumie racja...;)Pozdrawiam

Cieszę się bo podobno "dobry żart tynfa wart" :) Ten zarazem otwiera drogę do raczej niebanalnych przemyśleń, np. czym byłyby przekleństwa... bez kobiet. Pozdrawiam Implikując, słowo "chuj" wtedy i tylko wtedy jest przekleństwem, kiedy pojawia się kobieta. Ergo,kobieta jest z natury nieczysta i wulgarna; jest przekleństwem i bezeceństwem;))) Proponuje, zająć się teraz genezą semantyki słowa "kurwa"...

Ktoś tu bardzo lubi Cortazara. Ciekawe, interesujące.

Czemu to jest bez polskich znaków?

Za grzecznie ułożony ten wiersz jest...;)

Dobry dowcip;]

Noo...za krótkie to troche jak dla mnie, ale dobre;)

Jesteśmy próżnymi ludźmi Wypchane kukły Wsparte o siebie Głowy wypełnione słomą Kiedy do siebie szepczemy Ciche i bez znaczenia Są nasze suche głosy Jak wiatr w suchej trawie Jak szczurze kroki na rozbitym szkle W naszej suchej piwnicy Kształty bez formy, cienie bez koloru Sparaliżowana siła , gesty bez ruchu. "Źle z moimi nerwami tej nocy. Źle. Ach, zostań ze mną. Mów do mnie. Czemu nigdy nic nie mówisz. Mów. 0 czym ty myślisz? Co ty myślisz? Co? Ja nigdy nie wiem, o czym myślisz. Pomyśl." Myślę - jesteśmy w szczurzym zaułku Gdzie zmarli ludzie pogubili kości. "Co to za hałas?" Wiatr pod drzwiami. "Co to za hałas znowu? Co ten wiatr wyrabia?" Nic, znowu nic. "Czy Ty nic nie wiesz? Nic nie widzisz? Nie pamiętasz Nic?" Pamiętam Perły lśnią - kiedyś to były oczy. "Czy jesteś żywy, czy umarły? Nic nie ma w twej głowie?" Tylko 0 0 0 ten szekspirowski szlagier Taki elegancki Tak inteligencki "I co mam teraz robić? Co mam robić? Co? Wyjść tak jak stoję i iść po ulicy Z włosami rozwianymi, tak. A co zrobimy jutro? I co w ogóle mamy robić?"

Powiedz mi Ile to już godzin minęło? Ile już dni upłynęło? Czy czas leczy rany? Może tylko je zasusza i powoduje ich wzrost? Może nie istnieje wybaczenie lecz zapomnienie? Powiedz mi proszę... Nie ma czasu, bo jest tylko w nas, a nas nie ma Nie ma nas Nie budzimy się ze snu, ani w niego nie wchodzimy Senni i apatyczni, klękamy by się modlić Nie ma czasu i przeszłości- wszystko znika Wraz z naszą pamięcią i słowami Na podobieństwo płatków wiśni, w poranny dżdżysty dzień Na przód idziemy? Nie ma kierunku Regresu ani progresu Tylko ruch w kierunku „do czegoś z kątś” Senne mary czy złe koszmary Akacje czy Hiacynty Plątamy się w zawiłościach własnych wspomnień Czy zmienimy czas którego nigdy nie było i nie będzie? Kochamy czy tylko się nam to śni? Godziny mijają jak nasze chwile My tu i tam stoimy, jak totemy zapisane zagubionym językiem Poddani woli i niemocy Smutni, zagubieni, apatyczni Bez znaczenia, jak suche wiatr w suchej trawie Zawsze naprzeciw, piekącego słońca

Po tych słowach poczułem niechęć i pogardę, którą urodziły jej słowa. Wstałem od stołu energicznie i skierowałem moje kroki w kierunku drzwi, wytyczonym przedtem przez mój wzrok torem. Ukradkiem spostrzegłem, że jej wzrok śledził mnie, jej oczy były teraz jak by sztucznie powiększone i pełne podniecenia. To pewnie moja reakcja ją tak sprowokowała. Duże szare oczy patrzyły się na mnie wulgarnie z zaciekawieniem. A może tylko mi się tak zdawało, byłem zdenerwowany. Nie odzywała się do mnie tylko się uśmiechała. Podszedłem do wieszaka i zdjąłem z niego energicznie płaszcz. Zawiesiłem go na sobie i wyszedłem nie dbając o nic. Moje myśli wibrowały i były gorzką mieszanką żalu i nienawiści oraz innych emocji, które trudno by było nazwać. Pamiętam, że nie zamknąłem drzwi za sobą, co wzbudziło we mnie jakiś irracjonalny niepokój. Schodziłem sterylnym acz ciemnymi schodami. Moje kroki były ciche i spajały się ze mną tak, że nie czułem z ich powodu wstydu. Przy wyjściu, poczułem nieprzyjemny zapach i zakłopotanie staruszki, która spotkałem przy owym wyjściu. Popatrzyliśmy na siebie przez chwile i ze strachem odrzuciliśmy nasze spojrzenia. Ona bała się śmierci i złodzieja ja starości i śmierci. I już siedziałem w autobusie, o dziwo pustym jak na tą porę nocy. Może to przez deszcz? Wszystkich do domów wywiał. Szczury uciekają do swych nor by nie zmoknąć. Tylko ja siedzę i podziwiam zielonkawą poświatę za szybą. Nocne życie i brud. Uliczny dym spalin i papierosów daje o sobie teraz znać. Czuje się dziwnie. Apatyczny lęk i szczery gniew niweczą wszelkie plany powrotu do siebie, jeśli w ogóle można powrócić do siebie. Znaleźć magiczną więź z samym sobą skrytą tam gdzieś w nas , w magicznym miejscu które musimy sami odnaleźć. Znowu się zamyśliłem. Deszcz pada coraz szybciej a jego włosy obijają coraz mocniej szyby puszki w której siedzę. Lubię patrzeć jak deszczowe krople spajają się w krople coraz to większe aż wreszcie osiągają masę krytyczną i odrywają się od szyby, by polecieć na strunach wiatru gdzieś tam. Zapach a niekiedy smród deszczowy, pozwala mi na chwile ciszy w wewnętrznej burzy mojej głowy. Patrzę mimo wolnie na zewnątrz, by tylko nie spotkać swym wzrokiem czyjegoś spojrzenia. Metaliczny zapach miejskiego deszczu. „Kolorowe” ulice. Szarość też jest jakimś kolorem. Czas dłuży się nie miłosiernie. Na kolejnym przystanku wsiada jakaś młoda kobieta, od razu myślę o jej ciele by po minucie myśleć już o nim tylko z obrzydzeniem. Wszystko pachnie śmiercią i do niej dąży; fałszywa chemia zmysłów próbuje mnie uwieść. Rodzimy się by umrzeć w ciszy i samotności, zawsze w samotności tak zresztą jak żyliśmy, obdarci z pocałunków których tak jesteśmy spragnieni. Jak to możliwe? Śmierć i życie ma ze sobą wiele wspólnego. Często nie daje się odróżnić. Piękne ciało i czarne kręcone, mokre i kręcone, ale teraz nie wiem czy kręcone z natury czy kręcone maszynką jakąś czy kręcone od tego deszczu, włosy. Jej oddech, jest nie pewny jak cała ona. Jej istnienie, jawi mi się w całości jako bitwa z nieuniknionym, jako coś co przejawia siłę ale niestety silę tylko Syzyfa. Jej wspomnienie zawsze będzie dla mnie energią, urodzoną z autobusowych drzwi i z deszczu. Nawet zaraz, gdy zniknie w otchłani z której wyszła będzie dla mnie tylko, tym jednym wspomnieniem; niezmienionym w swej subtelnej formie. Spojrzała się na mnie, lecz tylko niechcący, tak jak to się patrzy wchodząc do nowego wagonu. Wszyscy omiatamy przecież swym wzrokiem ludzi, tam gdzie tylko się oni pojawią, czy to w naszej głowie czy w miejscu tak nam bliskim i odległym jak autobus. Niektórzy patrzą starannie i chełpliwie, wręcz bezczelnie lecz ukradkiem, przypadkowo. Szukamy znajomej twarzy, której będziemy mogli powiedzieć coś, co może nas zmienić. Szukamy spojrzeniem jakiegoś tajemniczego pierwiastka, świadczącego o wyjątkowości, czegoś co pozwoli nam myśleć lepiej o nadchodzących chwilach. Otuchy logosu, znaku. Nie widzę jej oczu, bo są wchłonięte przez jej oczodoły tak mocno, że nie widać nawet ich blasku. Po szybkim spojrzeniu siada niepewnie acz energicznie na miejscu. Próbuje pokazać, że się nie boi lecz ja widzę w jej gestach nutkę strachu. Odgarnia nerwowo włosy z szyi tak by nie odciski wały się o jej ubranie i siedzenie lecz tak by zasłaniały ja i maskowały. Co mam zrobić z nadchodzącą godziną co z nią zrobić by być usatysfakcjonowanym swym wyborem i pełnym spełnienia? I co w ogóle mam robić? Położyć się spać do szarego zimnego łoża, które nawet nie pachnie? Najgorsza jest szarość i świadomość braku parasola. Zaraz wychodzę. Jestem teraz w jakimś miejscu pachnącym nikotyną, alkoholem i odorem nadmiaru zmieszanych ze sobą drogich i tanich perfum. To dobry pomysł by zamiast tracić kolejne chwile, ponieść się impresji i pójść tam gdzie się jeszcze nie było, bo tu mnie jeszcze nie było. Nie ma mnie nigdzie. Jest tu całkiem przyjemnie. To jakaś droga spelunka, ale przecież mam kontrole nad swym życiem i wydatkami, więc nie powinienem mieć problemów. Jestem w nowym miejscu...Osamotniony, ale w dobrym ubraniu, ubrany dobrze. Przynajmniej mi się tak zdaję. Siedzę przy barze. Jest mi zimno. W środku. Co mam zrobić z tym zimnem. Biały Rusek? Wypiłam już jednego. Jedną wódkę. To nie kobieco pić wódkę ale ja lubię wódkę. Ubrałam się nieodpowiednio do pogody i jest mi zimno. Miałam ciężki dzień. W pracy nudy. Czuje się w środku pusta i zimna. Nie umiem wyrazić tego co czuje. Może na tyle jestem prymitywna, że nie umiem czuć jak inni? Koleżanki pozajmowane swymi domami zostawiły mnie samą i bez towarzystwa. Upijam się ze smutku ale i by ukarać samą siebie za błędy popełnione w przeszłości. Pije za błędy by wreszcie przestały mi się pokazywać. Drapią mnie na co dzień i nie dają żyć. Widzę je na co dzień z samego rana gdy tylko otworze oczy i przypomnę sobie że jestem, jeszcze jestem tym kim jestem i kim nigdy nie chciałam być. Trzeba było wybrać lepszą prace. Trzeba było szukać sobie męża gdy miałam ku temu okazje. Trzeba było. Zdania te atakują mnie nawet gdy siadam samotnie do śniadania i kawy. Mówiąc te słowa w głębi swego ducha patrzyła równocześnie na spód kieliszka. Lubiła ten widok gdy kieliszek świeci się światłem baru i światłem jej oczu. Dziwiła się ilekroć świetliste refleksy oślepiały ją. Miała smutną i przemęczoną twarz, która wyrażała wiele, o wiele za dużo jak na ten wiek i to miejsce. Tak, to miejsce było dla młodych szczęśliwych ludzi i tak się jawiło wszystkim jego uczestnikom, jednak gdy ktoś przechodząc przypadkowo zajrzał w to miejsce, mógł spojrzeć na nie prostym, jaśniejszym i trzeźwiejszym wzrokiem obdartym ze złudzeń. Gdy już człek taki się trafił, obraz jaki widział w pierwszej kolejności, nie był ani tak piękny ani młody jak chcieli by jego właściciele. Był nudny, ale wiało od niego samotnością i pustką. Grupa bawiących się młodych ludzi, sprawiała wrażenie szczęśliwych lecz to był tylko pozór. Gdy spojrzało się na odseparowaną z tłumu jednostkę, widziało się jak płonie nadziejami i urazą do czegoś lub kogoś. Właśnie tacy ludzie przychodzili tu by się pobawić i pośmiać? chcieli zapomnieć i żyć. Lecz jak mogą żyć skoro ich bycie jest niezdrowe? Tylko ludzie nas wyzwalają lecz trudno ich znaleźć, często znajdujemy zamiast nich tylko pokraczne kukły będące mizernym cieniem naszych oczekiwań. To właśnie zobaczyć mógł ten obcy człowiek, będący nowym gościem „Piasku”. Wracając do Amelii bo tak miała na imię stara bywalczyni barów, trzeba przyznać, że miała ona w sobie wiele tajemniczego uroku który nadawał jej brzmienie zagadki większej jeszcze niż, ta która kryje się pod pojęciem kobiety. Miała dobre szczere i oddane oczy, lecz mocno zmęczone i dziwne smutne. Jedynie brwi zdawały nam raport o niegdysiejszej świetności urody ich właścicielki. Piwne i jasne oczy. Średnie włosy o kolorze dojrzałego zboża. Okrągła sylwetka zdradzająca jakąś chorobę albo gusta kulinarne skłaniające się ku słodyczą i mięsom wszelkiego rodzaju. Mimo lekkiego nadmiaru tkanki tłuszczowej była atrakcyjną kobietą. Amelią nazwaną przez rodziców a nazwaną Milką przez koleżanki najpierw z podwórkowego placu , potem z akademika a potem z pracy której nie lubiła. Zamówiła kolejną kolejkę czystej chodź miała słabą głowę, jak na dziewczynę z jej okolicy. Lubiła alkohol i było widać że umie go umiejętnie pić, mimo tej słabej głowy. Trzymała kieliszek tak jak byłby martwy i bez czucia. Niektóre kobiety uwielbiające szum miejskich barów, trzymały swe kieliszki i szklanki jak by były to przedmioty żywe i doskonale odczuwające swoje bycie. Na widok takich kobiet aż dziw brał, zwarzywszy na ich uśmiechnięte miny i na pozór zdrowy psychicznie wyraz twarzy, miało się wrażenie że ich obchodzenie się z martwym przedmiotem jest nienaturalne, a wręcz chore i godne zdziwienia. Trzeba jednak znać kontekst takich sytuacji, które z pewnością miały miejsce wiele razy w historii tego cuchnącego miasta. Kontekst jest w życiu najważniejszy, zresztą jak wiele innych rzeczy, które są w naszym życiu tymi „najważniejszymi”. By zaobserwować, to dziwne zjawisko jakim niewątpliwie była, młoda kobieta bawiąca się szklanką czy pustym kieliszkiem, jak żywym przedmiotem potrzeba było dwóch czynników determinujących owe dziwne zdarzenie. Pierwszym była obecność naprzeciw kobiety mężczyzny, najlepiej przystojnego bowiem życie wlane przez kobietę w przedmiot ten było wprost proporcjonalne do urody owego kawalera par exellance, oraz ilość przelanego, nawet przez te kieliszki, alkoholu w usta ożywiającego boga jakim się stawała owa kobietka. Jej uśmiech musiał być umizgliwy i kokieteryjny, czego łatwo się domyśleć znając kontekst. Mężczyzna tez się uśmiechał, lecz chyba po to by nie zepsuć sytuacji skwaszoną miną. Amelia wypiła kolejny kieliszek wódki zdrowo, jednym chałstem bez bawienia się kieliszkiem, z resztą nie było do kogo się nim bawić. Muzyka wydawała jej się być obojętna i zdawało się, że w ogóle nie słyszy tych wisielczych Jazzowych nut w takt których podrygiwała bezszelestnie reszta sali. Tylko barman, wydawał się być w pełni zdrowym człowiekiem, bez kłopotów osobistych w których nawiasie można zapisać wszystko. Był lekko uśmiechnięty. Był jeszcze uśmiechnięty, bo dopiero zaczął prace po koledze, który poszedł do domu bez uśmiechu- on też tak skończy lecz jeszcze o tym nie wie albo po prostu odsuwa od siebie tą nieciekawą myśl i perspektywę. Miał jednak po co wracać do domu, w przeciwieństwie do samotnej części sali- heterogenicznego tłumu. Dobrze że muzyka jest cicho- pomyślała. Nie lubię gdy muzyka jest zbyt głośno, a ni za cicho, ale już i tak wole jak jest za cicho, niż za głośno. Nudno tu i wpadam powoli w pijacką depresje. Nie chce mi się iść do stolika, ani do domu, zresztą i tu i tu czuje się tak samo. Wchodzę na chwile by po chwili wyjść na chwilę. Płaszcz zostawiłem w szatni z napisem „Za pozostawione w szatni rzeczy szatniarz nie odpowiada”, pomyślałem, że to dobry dowcip i wszedłem do środka. Na głównej Sali widziałem tylko tańczących młodych ludzi. Jedynie pojedyncze spojrzenia dawały mi znać że, zostałem jednak zauważony. Mimo pełnej Sali, miałem wrażenie, że sala jest jednak pusta. Przyjemna atmosfera zdradzała jednak pewne mankamenty. Pod welonem dobrej zabawy i uśmiechniętych ludzi widziałem, czułem jakieś skrzypienie. Czułem ich i coś jeszcze, ale sam nie wiedziałem co, wiedziałem tylko, że jest to raczej złe i co gorsza obojętne. Nowe miejsce, nowi ludzie i w ogóle coś nowego- to dobrze, nowe jest często lepsze choć czasem jest jeszcze gorsze ale tego nie widzimy. Przeszedłem przez polowe sali do baru okrężną drogą, tak by nie naruszać delikatnej homeostazy tancerzy, którą wyczułem, zresztą chyba trudno było by jej nie wyczuć. Akurat leciał jakiś jazzowy kawałek i wszyscy byli do siebie przytuleni, właściwie lepili się do siebie jak muchy. Nie lubię tego widoku bo przypomina mi Annabelle. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, że nie miałem okazji zatańczyć z nią ani razu tak na serio w klubie, szkoda, wielka szkoda...Żałuje tego tak samo jak i wielu innych rzeczy. Wiem że żal za błędami jest bezskuteczny, bo przecież nie zmieni przeszłości, ale trudno to wyperswadować naszemu sercu. Małe igiełki przeszywały moją osobę i osierdzie, gdy katem oka musiałem dostrzegać zlepione w miłosnym uścisku pary nieznajomych ludzi. „Karma”- pomyślałem i czym prędzej skierowałem swój wzrok ku lepszym, barowym horyzontom zapomnienia. Nie byłem sam, osamotniony w swej samotności; przy stolikach siedziały pojedyncze osoby i rozglądały się po swych stolikach w poszukiwaniu czegoś, a może nawet kogoś, kto to wie? Niektórzy, dzielniejsi, rozglądali się po Sali, swym prostackim wzrokiem omiatając przechodniów chłodnym spojrzeniem, jednak nie na tyle chłodnym by ich zniechęcić, ale raczej by nie urazić i zostawić sobie furtkę, która w razie potrzeby można otworzyć. Przy barze siedziały jeszcze trzy osoby, ale od jednej śmierdziało wystarczająco alkoholem by stwierdzić, że nie nadają się do ewentualnej konwersacji, druga swym nerwowym rozglądaniem się wokół siebie wykluczyła się sama z również ewentualnej roli towarzysza wieczornej odysei, dopiero trzecia stwarzała wrażenie w miarę normalnej, o tyle o ile to słowo w ogóle ma jakiś sens. Była to kobieta lekko puszysta, ale tylko lekko, dla niektórych była normalnej i zdrowej sylwetki, tak ja ją widziałem. Miała z tyłu przynajmniej, kręcone u dołu włosy w kolorze jasno brązowym lub ciemno żółtym, letnim i słonecznym. „Lubię takie włosy- pomyślałem- muszą być przyjemne w dotyku.” Miejsca przy owej kobietce były wolne, więc rozbudzony jaką wewnętrzną ciekawością zająłem przy niej wolne miejsce, ale tak by jeśli mnie spostrzeże uznała to, za czysty przypadek i nic więcej. Usiadłem więc z lekka i przypadkowo. Zauważyła mnie, jeżeli w ogóle, kącikiem oczu. Starałem się na nią nie patrzeć, by uchować jeszcze trochę słodkiej ciekawości w umyśle. -Co podać? Zapytał uśmiechniętym głosem nieciekawy kelner. Może Martini Rosso? Odrzekłem bez zastanowienia i instynktownie z przyzwyczajenia. -Robi się.-Odrzekł i oddalił się w lewą stronę. Był ubrany w tradycyjny kelnerski fartuch, którego widok bardzo lubię. Miła lada- pomyślałem; lubię takie przeszklone. Pod nią jakieś azjatyckie chyba wzorki i niewidoczne podświetlenie, nadające tymże wzorkom jakiegoś usypiającego i nowobogackiego uroku. Nade mną kieliszki od win, koniaku, Martini i od jeszcze innych alkoholi, których nazw nie znam albo zapomniałem. -Proszę. Przede mną wyrosło nowe pachnące Martini. -Dziękuje. Bez zbędnej wymiany słów a co gorsza kontaktu wzrokowego. Szedł w moją stronę. Ciekawe czy się przysiadzie? Chyba tak. Rozgląda się, to nie dobrze. Gdy się rozglądają, to może znaczyć, że szukają lepszego miejsca, a to znaczy, że mnie pewnie zauważył i wcale nie jest, tym faktem zbytnio zadowolony. Niedobrze. A może po prostu mam paranoje? To się zdarza dosyć często. Stalin był paranoikiem zdaj się. Znam jeszcze wiele osób które są, były lub będą paranoikami. Czy i ja jestem albo nim będę? Wariuje chyba już od tego alkoholu. Znowu się zapiłam albo co. Nie, idzie jednak wprost na mnie widzę go ledwo, jak przez mglę, kącikiem oczu, oka. Normalny i przeciętny ale jednak mi się podoba. O fajnie przysiadł się, ale najpierw to się patrzył na tego pijaka i psychola po lewej. Zdecydował dobrze. -Powoli zaczynam z nią zawiązywać kontakt wzrokowy. Właściwie to ona rozpoczyna ta grę. Widzę, że się wierci i lekko patrzy na mnie. -Żeby go tylko nie spłoszyć. Widzi pewnie, że się cała spociłam a przy moim brzuszysku to nie trudno. Pierwsza zasada kobiety: nie dawać mężczyźnie powodów do myślenia że mu na nim zależy. -Żelazna reguła mężczyzny i podrywacza, zarazem, nie dać kobiecie tej słodkiej, pachnącej niewolnictwem świadomości, że ci na niej zależy. Ale jak zagadać, to zawsze mężczyzna musi pokazać, że mu jakoś na tym kontakcie zależy i tak. W przypadek nie uwierzy, kobiety nie są głupie. Musze, musimy zawrzeć jakieś tajemne przymierze, cichą umowę, która zapewni nam obustronnie, że nam nie zależy, wtedy będziemy mogli rozpocząć, na z góry ustalonych warunkach, konwencją. Na równych warunkach... -Musimy najwyraźniej jakiś pakt co do tego zawrzeć, że my się nie angażujemy, i że nam nie zależy by rozpocząć. Takie jakieś suche i ciche porozumienie i umowę. Oj, pocę się coraz bardziej i będę nie atrakcyjna, zresztą jak bym teraz niby była. Nie no, w sumie to jestem. -A więc dobrze. Zwarliśmy. Ona pokazuje, że jej nie zależy więc możemy zacząć... -Piękną mamy dzisiejszej pory roku pogodę.- Mówię to tak, mimo wszystko z uśmiechem i czekam z cholernie ukrytą wewnątrz mnie, ciekawością i wstydem. Czekam na jakąś odpowiedz. -Tak, cały dzień pada i leje. Jak z cebra. Dobrze, że mam parasol. Pan ma?- Mówię to ja. Z niecierpliwością czekam na odpowiedz jednak mimo wszystko jestem szczęśliwa, że się przełamał, i że my się przełamaliśmy i, że jesteśmy dzielni. Teraz może być ciekawie. -Tak mam, ale w sumie, to mi kurtka starcza. Nie lubię zbytnio parasoli, bo się dziadostwa ciągle psują i w ogóle. A deszcz, to ja lubię, wole więc mi nie przeszkadza zbytnio.- W tej samej chwili w, której wypowiadam te słowa myślę o milionach rzeczy, kwestii. Gotują się we mnie tysiące emocji i wrażeń, czuje się zmieszany ale wyraźny. -Ja nie lubię zbytnio deszczu, bo mnie przygnębia i nudzi dla tego mam parasolkę. -Myślałem, że po to by nie zmoknąć?- Dodaje delikatnie, ale przede wszystkim dowcipnie. Uśmiecham się i czekam z niecierpliwością na reakcje. Mam nadzieje, że się od jednego dowcipu, żartu pierwszego nie obrazi. -Nie no w sumie to po to go nosze, mam no ale trzeba jakoś tą jego bycie wytłumaczyć, rozumie pan.- Dowcipny czy tylko udaje? Jestem podejrzliwa, znałam już wystarczająco dużo facetów by im nie ufać; im i ich urokowi. -Widzę, że ma pani pusty kieliszek, co pani pije? -Lubię czystą ale też piłam dzisiaj Białego Rosjanina. Ale jeśli chce mi pan postawić to może dla odmian to co pan pije, a co pan pije. – Blefuje i staram nie tracić równowagi i władzy nad chwilą. -Ja pije Martini, ale nie wiem czy pani lubi? -Tak lubię, z chęcią dla odmiany coś lekkiego wypije. Odwracam się z lekka w lewą stronę i proszę kelnera lekkim acz stanowczym, męskim głosem o to Martini, by je podał by. Widzę, że jakoś mniejszy ma uśmiech, ciekawe dla czego? Nie łudzę się, że to z mojego, a teraz już, naszego powodu, ciekawe...Po minucie przychodzi i serwuje jej ten napój z lekkim uśmiechem. Wymieniam po chwili moje imię tak mimo chodem, przy okazji. -A ja Amelia, ale wszystkie koleżanki i znajomi nazywają mnie Milką,ale nie znoszę jak ktoś mówi mi Melu. -Ładne imię i takie niecodzienne. Właściwie pierwszy raz spotykam kobietę, osobę z takim imieniem. Naprawdę bardzo ładne. Staram się nie wydać jej uniżonym podrywaczem, bo to raczej mi nie pomoże. Staram się nie używać, za wszelką cenę słowa „piękne”, bo od razu pomyśli, że mi na niej zależy i jestem zgubiony. -Może podejdziemy do stolika, bo tak przy barze to nudno i nie przyjemnie się rozmawia? Boje się napomknąć o czymś jeszcze, by nie urazić jej słowem czy gestem. Boje się jednak, że w moim zachowaniu dostrzeże coś nudnego i śmierdzącego. Boje się. -Dziękuje za komplement- uśmiecham się- tak możemy usiąść. Dzisiaj już, na nikogo nie czekam. Pokazuje tym trikiem, żeby nie myślał sobie przypadkiem, że jestem zawsze sama. Widzę, że jest w nim coś dziwnego, a jego na pozór wyluzowany styl skrywa jakiś sekret. On tu nie pasuje tak samo jak i ja, może przez to pasujemy do siebie nawzajem? Kto wie kto wie... Wstaliśmy razem i poszliśmy usiąść tam gdzie rosną ławki. -Kim pan jest, co pan robi? -Trwam...Co robię? No cóż, staram się być artystą ale chyba mi nie idzie. -Dlaczego? -A tak, po prostu. Często nawet na najprostsze pytania nie umiemy znaleźć odpowiedzi w naszych czynach. Jesteśmy dziwną rasą. -Artyści? -Też. A co pani robi, kim jest? -Jestem, palcuje w firmie gdzie jestem anonimowym numerem i nikim więcej. Próbuje być dla siebie, lecz to trudne. Jestem bardziej dla kogoś, i to jest mój problem. -Chyba łatwo jest się zatracić, ale to że pani to dostrzega, ten fakt już panią ratuję. -Pozytywna myśl, lecz zdanie sobie sprawy z tego, że się nie lubi swej pracy nie czyni cię jeszcze wolnym. -Nie ale zdaje mi się jest to pozytywny fakt. -Jestem pełna pozytywnych faktów, które nic nie znaczą. Czy pozytywne fakty, które nic nie są jeszcze pozytywne czy są już tylko kpiną? Siedzieliśmy tak chwile w stagnacji, bo nie wiedziałem czy drążenie tematu pracy to najlepszy pomysł. Tym razem staraliśmy się unikać własnego wzroku, jak tylko jest to możliwe. Chwila zamyślenia trwała dość długo. Dobrze, że melodia zmieniła się na taką, którą znam i lubię. Ona chyba coś ukrywa. A może tylko jest smutna. Ludzie smutni, wydają się bardziej skomplikowani od ludzi wesołych, lecz często są od nich jeszcze bardziej trywialni i prostolinijni. Ludzie są prości, lecz nasze umysły są jeszcze prostsze dlatego mamy często problem ze zrozumieniem ich. Kierują nami proste uczucia i słabość. To my staramy się pokazać jako bardzo skomplikowani co nam zresztą często wychodzi. -Czasem czuje zimno i pustkę. -Chyba każdy tak ma. Muszę jakoś ratować tą znajomość. Znajomość , która rodzi się w smutku może przetrwać dużo czasu, ale często sprawia mało radości. Gdy znamy jakąś osobę tylko w smutku, to ten fakt konstytuuje dalsze nasze relacje, a ja nie chce relacji w smutku. -Porozmawiajmy o czymś pogodniejszym może. Co pani lubi robić ? -Możemy przejść sobie na ty. -O.K Rozmawiali jeszcze godzinę. Ich słowa były próbą nie ingerencji w obce życia, lecz próbą wytłumaczenia ich własnym życiem. Czasem mówili o rzeczach smutnych, by po chwili przejść do rzeczy raczej pozytywnych. Ich twarze zdradzały emocje. Niektóre były proste i nieskomplikowane, a niektórych głębia straszyła ich właścicieli. Starali się poszerzyć horyzonty swej wiedzy o drugiej osobie tak mocno, jak to tylko możliwe i na tyle ile pozwalała dana osoba. Melia starała się kryć z samą sobą, przed nim za pomocą trywialnych i starych sposobów, które kobiety przekazują sobie w genach, a on starał się skrywać z górą lodową pod taflą wody milczenia. -Oj, robi się późno a ja mieszkam daleko. Nie mam samochodu, a wiesz jak te autobusy chodzą. -Mogę cie odprowadzić, mam sporo czasu. -No to chodź. Wzięli swoje ubrania z szatni z napisem „Za pozostawione w szatni ubrania szatniarz nie dopowiada” i poszli w stronę najbliższego przystanku autobusowego. On cieszył się z tego że opuszcza to miejsce, które wydzielało dziwna poświatę nieokreśloności- ani dobre ani złe ale bardziej złe, zdawał się myśleć o nim ale sam tego nie wiedział. Ona była szczęśliwa, że wychodzi z tego klubu nie sama, lecz w towarzystwie żywego człowiek, a nie jej koleżanek, będącym jej odbiciem. Trzeba bowiem uważać z kim się przebywa...Zwierciadło przed zwierciadłem co odbija marność. Padało cały czas. Powietrze pachniało tym zapachem, którego nazwy zapomniałem. Było zimno. Wszędzie zimno. Nie czekaliśmy długo na autobus. Był prawie pusty. Było w nim parę postaci , którym bliżej było do rangi bezosobowych cieni niż pełnoprawnych ludzi. Szare ulice, szarzy ludzie, szare miasto moloch. Bezpłciowa i bezosobowa bestia, kryjąca się za każdym skrzyżowaniem. Jechaliśmy tak rozmawiając, a przynajmniej takie miałem wrażenie. Może tylko mi się zdawało i tak naprawdę milczeliśmy? Czułem przecież, że moje usta mówią lecz czułem także że milczę cały czas. Jaka była prawda? Pewnie mówiłem tylko to co, nie jest mną a milczałem sobą. Pewnie tak było. Za autobusową szybą, widziałem tylko ten sam deszcz i jego błahe i tłuste krople, spoczywające na powierzchni lustra brudnej szyby. Nie potrzebujemy innych ludzi, potrzebujemy luster. Widziałam, że rozmowa klei się lecz jej treść...Czułam kontakt lecz, czułam jakąś pustkę. Ciekawe czy on też to czuje. Czemu ja nic nie czuje. Czemu nie czuje tego co ty czujesz? Czemu milczysz i nic do mnie nie mówisz? Nawet kiedy słyszę, twoje słowa nie słyszę słów lecz puste dźwięki. Za oknem pada deszcz. Zbiór brudnych kropel. Są martwe i przejrzyste. Są tłuste i obojętne jak nasze słowa. Te tłuste krople mięsistych słów... Mówili tak i szeptali, myśleli i jechali przed siebie, do celu. Dobrze że mieli jakiś cel. Bez niego trudno wziąć się w garść i jechać dalej. Przed siebie... -Jesteśmy na miejscu. -No to wysiadamy. Odprowadzę cie do samych drzwi wejściowych. -Dziękuje ale nie musisz, nie chce ci sprawiać kłopotu. -To żaden kłopot. Szara i nędzna dzielnica z byle jaką nazwą stworzoną wieki temu, zdewaluowała się jak wszystko w tym przegniłym mieście. Puste lub przeludnione domy, miały gdzieś dialektykę Marksa i Hegla. Same ustalały swoją pozycje. Wszystkie domy Ida do góry, albo do dołu- to jest jedyna dialektyka. Obdrapane ulice nie pamiętały już swej świetności, jeśli w ogóle ową kiedykolwiek miały. Post peerelowska partanina albo co. Szli po wyludnionym chodniku w wyludnionym mieście. W taka pogodę wszyscy siedzieli, w swych komnatach jak ofiary czekające na wykonanie wyroku; ze zniecierpliwieniem. Szli w milczeniu choć i tak było głośno. Po drodze mijali przecież wiele deszczowych kropel. A jednak w ich duchu zagościła kapka radości spowodowana obecnością tej drugiej osoby. -To ten dom. Weszli razem do ciemnego wnętrza jakiejś rudery pomazanej chyba ze wszystkich stron graffiti, dwóch zwalczających się frakcji drużyn piłkarskich. To śmieszne. Te dwie drużyny, ich przekonania bijatyki, kłopoty, ustawki i łzy dumy ze swojego zwycięstwa nad przeciwnikiem. Jakie to śmieszne. Nie rozumiecie się pewnie, z czego się śmieje, prawda, no cóż...Ich przekonania można przeciwstawić wszystkiemu, ich idee również. Ich małość napawa mnie współczuciem. Ci ludzie byli gotowi umierać, za cos tak błahego jak piłka nożna- to absurd lecz w sumie, cóż nim nie jest. Kiedyś, usłyszałem zdanie starego człowieka do młodego wnuka: „Nie śmiej się z ludzi chorych psychicznie bo być może oni są bardziej normalni od nas.” ,genialna myśl. Może nie powinienem się z nich śmiać może oni są bardziej normalni niż ja, i mądrzejsi co gorsze? Skoro bowiem całe nasze życie jest absurdem, to czy ich piłkarskie sympatie nie są, czymś zrozumiałym? Po prostu pragną nadąć swemu byciu sens, co jest w pełni zrozumiałe. Umrzeć za idee takie czy inne, jest i tak absurdem. Tylu już poległo na polu chwały bezsensownej śmierci, niebo jest im potrzebne by usprawiedliwić siebie i swoje czyny. A więc jak już mówiłem, weszli do klatki schodowej; brudnej i odrapanej śmierdzącej alkoholem i...Wszędzie walały się ulotki, a na starej tablicy lokatorskiej unosiły się stare pożółkłe kartki z nazwiskami i imionami. To smutne- pomyślał i czym prędzej odrzucił wzrok od tego mini świata. Stara szyba zasłaniająca tablice, była oczywiście brudna i poklejona guma oraz naklejkami przez małe dzieci. Ciekawe czemu rama była szara? Może to jakiś cyniczny zbieg okoliczności albo żart dozorcy którego nigdy nie było widać? -Chodź ze mną na piętro. -Tu nie ma windy? -Nie nie ma nie potrzebna w sumie. Tu już nie wiele osób mieszka. Chodź.- Pociągnęła go swym głosem i niewerbalna komunikacja na górę. -Które piętro? -Drugie. Po chwili: -Jesteśmy na miejscu...Wejdziesz? Ogrzejesz się chwile, bo cały przemokłeś i w ogóle. -To dobry pomysł.- Pomyślał i oboje weszli razem do jej mieszkania, znajdującego się za starymi i obdrapanych przez dzieci drzwiami. Z jej drzwi wiał napis „kupa” wydrapany jakimś nożem czy czymś ostrym, przez dzieci dawno temu. Nawet ta obelga zionęła pustką i smutkiem, przynajmniej dla niego. Był to napis którego treść, pachniała już starością. Weszli do środka. Wszedł jako drugi i ujrzał przez chwile pustkę i ciemność, dokładnie ciemny przedpokój. Kliknięcie i już znajdowali się w ciepłym świetle jarzeniówki. Zapach mieszkania mimo strachu naszego wędrowca był, znośny a nawet przyjemny. Kobiety maja dobry gust, widocznie. -Wejdź i rozgość się. Czego się napijesz? Rozbierz się bo przemokniesz, ja już jestem cała mokra. Ten cholerny deszcz... -Lubię deszcz. Jego odpowiedź zbiła ją z tropu, co nie zdarza się tak często. Wystarczy herbata. -A więc herbata, rozgość się, a ja idę do kuchni. Wnętrze było małe i ciasne, widać było że Amelia zwana przez koleżanki i znajomych Melią, nie posiadała zbyt wiele funduszy. Ładna szafa na ładne ciuchy. Brązowa. Parę plakatów Doors’ów i Grechuty- ciekawe połączenie, kanapa, kanapka markowa czy co, taka ładna o kolorze którego nazwy nie znam. Ściany też ładne, łososiowe. Na półce parę książek, nudne i trywialne tytuły, na myśl których bierze obrzydzenie, ckliwe romanse i parę kryminałów. No cóż, każdy ma prawo do takiej literatury na jaką zasługuje- pomyślał. -Twoja herbata. Wyłoniła się nagle z kuchni. -Ładne mieszkanie, podoba mi się. -Gratuluje, tylko tobie podoba się to mieszkanie, ja go nie lubię zbytnio. Mieszkam w nim i staram się je urządzić tak, by w miarę przyjemnie się w nim...Przebywało. Ja tu nie mieszkam lecz przebywam tymczasowo. -Jak my wszyscy, tymczasowo. Szukamy swego domu, by móc wreszcie w nim zamieszkać i czuć się właśnie jak w domu, a nie jak w miejscu do pracy czy do...Sam nie wiem. Może raczej nie umiem tego wyrazić. -Będzie dobrze. -Musi tak być. Nastała kolejna chwila ciszy, której nie zmąciły nawet niedawno użyte słowa. Może nadużywali ich, by zapełnić nimi swą pustkę a może tylko by wydać się, sobie lepszymi. Każdy przecież pragnie być lepszy, nawet chociaż tylko w oczach drugiej osoby. Puścili muzykę, by wprowadzić się w lepszy nastrój i zabić to gorszącą wszystkich, cisze. Cisza jest zabójcą. Mówi się, że to słowa zabijają, ale często bywa wręcz odwrotnie. Kiedy zostaje cisza rodzi się pustka i nicość. Zostają obdarte z emocji puste ciała obdarzone jedynie żalem i współczuciem, które rodzi widok drugiej osoby, przeżywającej w tej minucie to co my. Tkwimy w słowach, lecz one nas tylko mamią nierealnym obrazem szczęśliwych wysp. Cisza jednak nie daje nam zbawienia. Jesteśmy dziwną rasą; my pogrążeni we śnie , którzy zewsząd otoczeni przez skały natrafić w naszym pijanym wzroku, możemy jedynie na bul niezrozumienia. Cisza to prawda o której wolimy zapomnieć. Odwrócił się w stronę okna i spojrzał przez nie. Widział przez nie starca z laską i nowy samochód, stary dom i małe dziecko, z neonów na przeciwka świeciło słońce lecz nie takie jakie widział na co dzień, było ono bowiem brudno żółte a miejscami różowe. Neony układały się w jakiś symbol albo wyraz, lecz jego oczy przestały już wędrować i szukać, przynajmniej na pewien czas. Odwrócił się... Moje serce boli, ale nie ma w tym nic romantycznego bo boli mnie biologicznie a nie metafizycznie. Leżymy w łóżku. Jest odwrócona i śpi. Jej nagie plecy oświetlają ciemną noc wokół nas. Co chwile, widzę jak mruczy i przeciąga się, mimo wolnie w swym śnie. Jesteśmy poza sobą. Patrzę się na nią analitycznie i bez emocji. Jest ładna. Dobrze, że nie muszę patrzeć na jej twarz. Wiem, że to brzmi niekulturalnie, ale unikam twarzy, nie wiem w sumie dla czego tak mam ale mam. Może boję się czegoś, a może nie chce wiedzieć, widzieć, podejrzewać, czegoś, sam nie wiem z czego. Padający deszcz najwyraźniej świeci, bo widzę jego odbicie na gładkiej powierzchni świata szafy. Oczywiście światło było o zielonkawym zabarwieniu. Jest rano. Widzę jak jego twarz wykrzywiona w sennym grymasie, zaczyna się budzić. Było nam cudownie i mam nadzieje, że na tym się nie zakończy. Może to ten, on. Powolna stagnacja przeradzała się w marazm i brak perspektyw, jednak to im nie przeszkadzało wprowadzić się ponownie w dobry humor. Zjedli razem śniadanie, w łóżku. -Do zobaczenia. Powiedział wychodząc. Pocałowali się przedtem czule. Woleli nie rozmawiać o tym co wydarzyło się, zeszłego dnia wydającego się dziwnym wspomnieniem, bez większego znaczenia. Chwile w barze zlewały się w szarości ich dni. Dziś, rano dzielnica Ameli, wydawała się, mu nie tak mroczna i szara jak wczoraj; jawiła mu się teraz jako wstrętna składania cegieł pozbawionych formy. Mimo wszystko był w dobrym humorze. Mimo wszystko...

Witaj księżniczko, co w wodzie się odbija Co płacze gwiazdami we śnie A sen twój śni życiem, światłem, poezją Albowiem tyś jest poezją, świtem, życiem Twe włosy widzę na co dzień w blasku jaśniejszych liści. Twe oczy widzę w sercu, tak samo jak uśmiech Nazywasz się Dianą, przyczyną, zasadą Odpowiedz na niezadane, zadane pytanie... Ja jestem nicością i pyłkiem A nazywam się...

Ależ dziękuje;))

Nie jestem początkujący;)

Czy było coś piękniejszego od widoku twego w mych ramionach skrytej? W zawieszeniu razem, w swych objęciach staliśmy; ty i ja. Wiosenny ragstail czy qickstepp. A teraz nie boje się już by powiedzieć co w mym sercu się skrywa. Wiosna. Tyle powiedzieć wystarczy i trzeba bez zbędnych pieśni i skomleń. Nad jeziorem siedzę hej i hej. Tafle skry niebotycznej zepsuł swym wynaturzeniem kamienny lej. W sadzawkowym lustrze widzę odbicia glonów; żył zielonych przesiąkniętych świtem porannego dnia, wakacyjnego dnia, oraz policealny przedświt wczorajszych dni. Hej, hej, gdziesz ta chwila dzień temu była, kiedy w śnieżnych okowach tkwiłem i jak latorośl stara marzłem by w dniu dzisiejszym się o wyższości tej pory obecnej dowiedzieć mógł, gdzież li ona? Zgniła zieleń co mną trzęsie i nerwy mi szarpie. Z dachu spadają płatki różane, by przed dotknięciem progu jeszcze uśmiechnąć się do mnie w chwili. Szaruga sza ciemność swą Roztacza, nad ludzkim rodzajem o nieludzkiej porze nieludzkiego życia. Wiosenny czas co miast rozkoszy świetlanej przyszłości miastu miał dostarczyć, nosicielem śmierci czarnej się niechybnie staje, a gdy słowa te wymawiam stał się niechybnie. O my próżni my , my puści my i tacy poszukujący niedzielnego odpoczynku, po zgiełku jarmarczno-portowego miasta wznosimy Swe głosy. W innym królestwie śmierci? I czy jest tak właśnie Budzimy się samotni W chwili kiedy ciało Przenika czułość I wargi co chcą pocałunków Do strzaskanego modlą się kamienia Bo niegodne są nasze usta, albowiem my głupi i jeszcze nieświadomi, tylko z dziecinną igraszką; z łakomą nieświadomością rzeczy modlimy się z pełnymi nadziei umysłami. Powinszuj sobie człeku ni młody ni starością użądlony, żeś łuski smoka PRAWDZIWEGO obaczył i się ukorzył, nie ukorzonym będąc. Pamięć nasza odtwórcza i ograniczona. Smuci się niechybnie artysta bo widzi że słowa jego nie jego to słowa, ani przed tym artysty co pisał ani tego przed-przed tego artysty ani przed-przed-przed tego i....I krawędzi spirali nie widać ni słychać, co się za pagórkami krzaczastej i mglonej historii skryła i tylko nadziei płomyk się ujawnia, uwydatnia choć już uwsteczniony znaczeniem i tak. Jest nowym początkiem, najazdem na niewysłowione Z nędznym uzbrojeniem, zawsze niszczejącym W ogólnym nieładzie niejasnych odczuwań, Krnąbrnych oddziałów wzruszenia. To, co można zdobyć Siłą i pokorą zostało już odkryte Raz albo dwa razy przez ludzi, z którymi niepodobna Rywalizować - lecz to nie turniej - Jedynie walka o odzyskanie utraconego, Odzyskanego i straconego znów: znów i teraz, w warunkach Zdających się niepomyślnymi. Lecz może to ani zysk ani strata. Dla nas są tylko usiłowania. Reszta nie naszą sprawą. A teraz gdy wiosna...Ja siły zbieram co we mnie buzują i skowyczą ,do mych bram w żałosnym pędzie się doń dobijając. Dziwne są siły co nimi kierują, niby ta melodia ani wesoła ani smutna. Znasz ją? Na pewno ją znasz-musisz. Pięknych twych ramion zapach, roztacza się nad moimi zmysłami co niby w narkotycznej ekstazie buszują w najdalszych odmętach mej pamięci, wyobraźni, możliwości.... Mrugasz nimi czule i łapczywie by...Właśnie, by co sam przeto nie wiem a chciałby wreszcie się dowiedzieć. Zahipnotyzowany leń. Goldbergowskie wariacje i ich majstersztyczny ład uspokaja spowite w wiosennym odurzeniu hufce niegdysiejszego wiatru rycerza żelaznego, lecz wszak nie zakutego. Debussyego, dziewczę z lnianymi włosami z odżywką i tipsami gwiżdże na samochodowy turkot by przycupną on na chwile, sekundę. Czar jej pryska jak płyn do samochodowych szyb i bąble jego. Połowcy jednak grają swe melodie mimo wszystkiemu, na przekór i zadzior. A ty mimo ich wszystkich patrzysz w moją stronę zwrócona i taka apodyktyczna, taka inteligencka, z wygasłymi słowami i sterczącymi....Hej hej hej; masz piękny welon a może nie welon to ni serpent. Dziwna to pora nadeszła do nas, co wiosennych papilotów cień z sobą przyniosła. Dziwna oj. Po mieście śniadym pełzną czerwone robaki zaobrączkowane w numeryczne klucze. Raz pojedyncze a raz mnogie jednak nigdy w algorytmy. II Widziałem w wiosenny dzień gdy na rondzie Radosławowym w dzień zaduszny kwietniowo-wczesny, jeden znicz oniemienia mnie swym krnąbrnym blaskiem. Widziałem w Hesperyd sadzie, jak w arkadyjskich alkowach unoszą się bańki mydlane, i jakoś dziwnie się zrobiło bo one swym byciem naruszon groźnie porządek tego miejsca mamony zaprzedanemu. Bóg jest, lecz go nie ma ale to wszystko jest jednym- Heglowska retoryka; taka elegancka, inteligencka taka. Żyły miasta krwawią posoką bez bólu i tylko ptaki o tym wiedzą. Krew to szara lecz największą trwogę w nas wzmaga wzbudzając tym samym smutek i żal. Największą krzywdę czynią nam nie gwoździe w rękach lecz ciche, subtelne słowa zabijające w przypływie swej agoni, to co w nas boskie i nieskończone. Czyni to dziewczyna o lnianych włosach, albowiem cieniem jest i marą senną a nie rzeczywistą z całą swą zwierzęcością lecz prawdziwością. Chwila martwej, błękitnej posoki morduje wieczność żywej możliwości. Wiosna budzi nas do życia. Utrudnia jednak nam percepcji horyzontu osiągnięcie i inteligentne przegięcie. Żyj zdrowo... Po chorobę jak głupi mędrzec się rozwodzić nad słowem co mądre i jest lecz tylko dla pisarza. Jak powiedzieć myśl co krwią, kością, elektrycznością, chemicznością jest? Jak przekazać w te dni wiosenno-zimowo-letnio-jesienne swych pierwiastków sens? Sensowne anachronizmy. Hej, hej, hej...

Mimo iż mijały właśnie ostatnie dni kwietnia i maj zaglądał już przez szyby do naszych domów, co logicznie implikowało by ciepłe dni i jasne noce, nic takiego nie mogło jednak mieć miejsca, ponieważ od dawna zakończona pora roku jaką była już zima odżyła z pośmiertnego zesztywnienia, i obdarzyła nas swymi jak zawsze ciepłym, mimo zimnej ich natury, objęciami. Co się stało, spytam i ja bo coś stać się musiało iż bynajmniej nie będący Łazarzem trup zmartwychwstał? Przez szyby okienne do naszych ścian wnętrz, wbija się ciche westchnienie zimnej damy czy też kawalera. Widzę jak śnieżyca bierze gwałtem w swe władanie zimne już i tak miasto. Niby kwietny pył unoszący się na wiosennej łące, płatki wiadomo czego tańczą i radują się w swym martwym, niczego nieświadomym tańcu lodowatych kryształów niby to na poły słodkich i z cukru zeszklony poły z wody brudnej i przy bliższym kontakcie pozbawionej jakich kol wiek walorów, prócz chyba tylko chropowatej rąk skóry od niej powstałej. Na poły... Ogolone wszak nasze ulice nie płoną pustkami, lecz pełnością czegoś co trzeba czymś nazwać mimo sunowszej się na usta nazwy pustki. Ja, w swym ciepło- zimnym wnętrzu stoję czy te ż leże by mimo pozy mej dowolnej patrzeć na euforyczny spektakl zimowej wróżki. O próżny ja! O pusty, ja! Me myśli niepoukładane leżakują jak skarbonkowe flaki bezu użytecznie i –silnie, i tylko oczyma nieczęsto przypadającej refleksji, zdają sobie sprawę z ich beztreściwego bycia. Kwietniowy to śnieg co nasze serca mimio rozgrzewa i mimoi wszystkiemu się zafrapować. Mimoii, dziwne słowo z zatęchłego umysłu zaczerpnięte, kołysze ten wywód ku wewnętrznej wyspie szczęśliwości. Mimo wszystko tak. Mimoi wszystko... Teraz z kolei, Zadobrze ukrwione oczy nieszczęśliwego człowieka spoglądającego na wiosnę na ptaków lot, śledzą dla odmiany błękit nieba między zimą i wiosną, co swym byciem zawiesza czas na drewnianym, osikowym kołku w naszej suchej celi, a właściwie w jej przedcelowiu. Śniegowy pył unoszący się zewsząd pokrewnego mej świadomości środowiska, odbija nie tylko nieład ulicznego zgiełku w swych wnętrzach i zewnętrzach, lecz również czystość słonecznego dnia; nieustającego przeto na słońcu. Dziwny to widok gdy w tym słonecznym spojrzeniu lawirujące miedzy sobą kształtnie śnieżynki nabijają się z nas i bawią się z naszymi uczuciami, tych co jeszcze nie do końca zamarzli w swym kaszmirowym wnętrzu. Rzadko albowiem się zdarza by w słonecznym dniu, spojrzeniu słonecznym śnieg z głębi żółci się w takich ilościach dobywał; by wygładzał nasze ulice i ich niskopodłogowe dom. Śnieżna akoma jednych usypia by innych tym samym byciem w inwencje wpędzić. Śnieg po porze ciepłej przed chwila cholernie słoneczną, dla niektórych. Widziałem wieczorem jak szwędasz się po ulicznych żyłach- bezsęsu i ładu; zadżumiony i zaspany. Gdzieś tak szybko nabierając pędu umykał, do jakich cię to przygód tak gnało żeś old Guya pominą w swym roztargnionym tańcu wytaniczonej kukiełki? Suchym a leciwym krokiem sunąłeś niemrawo i, od celu się oddalając, zataczającym się krokiem. Czy byłby to wielki dla mnie zaszczyt zbyt może gdybyś to na chwile przystaną, przycupną też może albo koło mnie lub kwadrat? Wytarty już mój prochowiec nabrał śniegu szybko w swe pazuchy i wziął mnie w tułaczkę bez celu, z Nienacka. Och straszna ta pora zimowa co matkom synów zabiera, co żonom mężów ubywa! Och straszna, och! Pędzą oni szybkim tułaczym krokiem z dala od ludzkich, wszelkich spojrzeń. O, zapici my i nieszczęśliwi co w porze zamarzniętego deszczu utonęliśmy w portowym mieście, w jego hamakach i metaforach, przy łyski i koffi hewenach co jak grzybki wypuściły swe kolce głęboko w ziemi i jej suche, męskie objęcie. Zatraciłem się w tobie, w tym co nie określone i czego nazwać imieniem niepodobna. Przy barowym blacie. Jedna myśl tylko spać mi nie daje i dobywając się na święta z głębi czerwoności, budzi mnie przeraźliwym hukiem. "Źle z moimi nerwami tej nocy. Źle. Ach, zostań ze mną. Mów do mnie. Czemu nigdy nic nie mówisz. Mów. 0 czym ty myślisz? Co ty myślisz? Co? Ja nigdy nie wiem, o czym myślisz. Pomyśl." Myślę - jesteśmy w szczurzym zaułku Gdzie zmarli ludzie pogubili kości. "Co to za hałas?" Wiatr pod drzwiami. "Co to za hałas znowu? Co ten wiatr wyrabia?" Nic, znowu nic. "Czy Ty nic nie wiesz? Nic nie widzisz? Nie pamiętasz Nic?" Pamiętam Perły lśnią - kiedyś to były oczy. "Czy jesteś żywy, czy umarły? Nic nie ma w twej głowie?" Tylko 0 0 0 ten szekspirowski szlagier Taki elegancki Tak inteligencki "I co mam teraz robić? Co mam robić? Co? Wyjść tak jak stoję i iść po ulicy Z włosami rozwianymi, tak. A co zrobimy jutro? I co w ogóle mamy robić?" I tyle koło mnie kogoś tyle nikogo, zarazem, i ty gdzieś tam w nieodgadnionym tańcu. Co tam porabiasz, co słychać u ciebie? O O O szekspirowski rag dobywa się z głośnikowych krat. Dziś teraz słońce widzę co przed chwilą się jeszcze skryło, a teraz samo do naszych bram dzwoni wznosząc wołanie. I te chmury widzę i drzewne gałęzie na ich tle. I pytam samego sie, co się ze mną dzieje żem taki jak cebrzana latarenka pęknięty czuje? Coś we mnie puściło i jołem się sypać. Może to przez cholerny śnieg? Zima swą urodę znów pokazuje by ją jak można osadzić tak. Celofan chrzęści pomiędzy moimi zębami gdy jem i wylewam z siebie słowa do ciebie, zawsze do ciebie bo do siebie mówić nie musze. Bo mimo tego iż sam się w sobie dusze to w głowie mam to co chciałem przekazać a to najwierniejszy obraz tego co chciałem powiedzieć ci wiedzieć.

Elegancko dobre;)

Jaki jeden płomyk?Tu nie miało być nic o nadzieji;)

Koniec nadejdzie , nie z wrzaskiem ale z jękiem.(Eliot;) Odrazu przypomina mi się "Elch konig." Goethego czyli "Król olszyn".Dziękuje serdecznie za wprowadzenie tej ballady w w XXI wiek. Ładny wdzięczny,poetycki język.Dla mnie bomba.Pozdrawiam

Pansy, bardzo dziękuje za trafny komentarz i wezme go do serca.A co do wiersza Dylana, to jest on trafny w kontekście filmu, gdzie rozbudowano wątek miłości nieznającej granicy śmierci.Jednak w kontekście ksiażki byłby to cytat niedokońca trafny, chociaż można by polemizować.Film Solaris i książka to dwie zupełne różne fabuły. Pansy, GORONCO polecam "The Hollow men" Eliota!!

Siedem rzek goryczy Siedem łez rozpaczy Siedem bowiem wrót do królestwa cieni; Jest.

"My tym" to rzeczywiście błąd bo powinno być "My tymi" oczywiście.Interpukcje kopie zawsze niestety.A skojarzenie z "Solaris" całkiem trafne.Wiersz o tym samym tytule napisał Dylan Thomas,gorąco polecam!(i film i wiersz;)Nie umiem pisać lekkich wierszy niestety.Uwielbiam połączenie dobrego filmu i lieratury,np: "Czas Apokalipsy" no i "Solaris" choć w tym przypadku książka o niebo lepsza od filmu...

Dziękuje za krytyke.A piszę z patosem bo tak jest mój wewnętrzny język i tak po prostu czuje.W sumie to nawet erotyki tak pisze;))