Jacek Bernard Piasecki

Dziekuję, też mi się wydaje, że teraz jest lepiej. Niestety z własnej głupoty wysłałem ten wiersz zaraz po jego napisaniu, nie czytając go kilka razy(moja strzszna wina) mam nauczkę. A prąd to ten ,który powoduje ,że myslimy. Pozdrawiam też przedświatecznie. Jacek

Czas wieków minął. Popioły naszych myśli rozwiał wiatr, Życie gaśnie jak iskra w oczach. Cierpienie przenika do dusz. Zamykasz oczy, umysł Bez prądu Masz, a łzy uwięzły na granicy Snów. Sprowadzonego zewsząd Zła nie zaspokoi głód Informacji, których nie masz. Koniec czasów nastał, witając Śmierć pod twoją czaszką.

Moze i tak jest, jednak ludzie traktuja dzis innych zazwyczaj jak przedmioty a to widzialem nie bylo juz czlowiekiem tylko wlasnie czyms...

Czy widziałem człowieka? Oczy zamglone, umysł zmącony. Niegdyś przyjazny, kochany. Dziś mej twarzy nie poznaje. Usta jedynie wykręca Uśmiech szyderczy losu. Czy wie kim jestem? Krew z krwi, Komórka z komórki. Lata spędzone razem. A dziś życzę jej śmierci. Kim jestem?

Dzieki wiekie za konstruktywna krytyke, mam nadzieje ze podniesie ona moje umiejetnosci i napisze kiedys cos dobrego ;)

Gdy duszą nie okiem spojrzysz na świat, Gdy miłość ważniejsza jest niż to co masz. Gdzie miłość i krew rozlewa swą pieśń. Zrozumiesz życie a w nim jego sens. Gdy łzy ci ostatnie z oczu wypłyną. Gdy serce rozpadnie się ,a ty dalej żyjesz. Gdzie ból i rozpacz wypełnia twą krew. Zrozumiesz miłość i wiarę w nią też. Gdy mimo starań zostajesz sam. Gdy porażki w ustach czujesz smak. Gdzie wolności i nadziei umarł ptak. Zrozumiesz ,że nikt zaufania już nie jest wart.