joanna kabała

Mróz wtedy kruszył chmury Ołów pękał w bieli Gdy błękit wymknął nieśmiało Spłonęło słońce na ziemi . Tropiłam promienie w kałużach Związując je w pęk przebiśniegów Gdy nagle stanąłeś przede mną Z pąsową twarzą uśmiechów.

Skrzydło dla dwojga. W ogniu strawionych myśli podnoszą słowa.

Ktoś umiera w ubikacji. Z dworca kolejowego pociąg wszystkich zabierze.

Ok, teraz jest bardziej czytelne. Mam kolejną uwagę, w cieniu nie widać, że człowiek jest odwrócony, bo cień nie mówi nam o tym czy ktoś stoi przodem czy tyłem. Może pokazać to inaczej, np. poprzez pokazanie przygarbionej postaci, bo rozumiem, że chodzi o smutek z powodu wyjazdu. Dziękuje za cierpliwość, właśnie mi uświadomiłaś,że chyba jestm pod zbyt dużym wpływem obrazów Beksińskiego, pozdrawiam.

Ok, teraz jest bardziej czytelne. Mam kolejną uwagę, w cieniu nie widać, że człowiek jest odwrócony, bo cień nie mówi nam o tym czy ktoś stoi przodem czy tyłem. Może pokazać to inaczej, np. poprzez pokazanie przygarbionej postaci, bo rozumiem, że chodzi o smutek z powodu wyjazdu.

ta wrona w świetle księżyca jest nawet lekko, granatowa_), pozdrawiam.

świetny tekst, zwłaszcza,że zawsze można pociągnąć za hamulec, podoba mi się pociąg , który nijak ma się do pojęcia czasu.

Uchylone drzwi wpuszczają na szyny cień malowany ptak.

Pierze ciśnięte, kruszeje w zamrażarce za siedem grzechów.