Gosia Star

Kasiu, dziękuję za konstruktywny komentarz myślę że mogłabym wogóle wyrzucić ostatnią strofę, wtedy wiersz kończyłby się bardziej zdecydowanie, bo teraz jest jakoś nijak, brak mi zakończenia....

disco-polo, o kurcze aż tak źle.....

Kalino, Anno Mario, Dziękuję za uwagę i komentarze. Cóż stawiam pierwsze kroki, próbuję, różnie to wychodzi......

ty nie umiesz łowić pereł a ja nie znam plaż miłosnych jak więc mamy płynąć razem przez ocean namiętności

zamieniłeś mnie w pustynię bez śladów życia i tylko czasem wiatr przenosi z miejsca na miejsce piach wspomnień gdybym miała więcej czasu na poezję... a teraz stoję skamieniała czekam aż przyjdziesz weźmiesz w dłonie umierające ciało gdybym tylko miałą więcej czasu na poezję ... umarłabym z miłości przez pomyłkę z miłości do Ciebie a Ty miałbyś więcej czasu na życie

Nie będę bronić metaforyki, wierszyk powstał jakiś czas temu (gdy miałam "naście" a nie "dzieści" lat),nie zmianiam go bo mam do niego stosunek sentymentalny, a może warto by było.... Pauletto, dzięki za dobre słowo od Ciebie. gosia

osłonięta tęsknotą z naszyjnikiem łez nawleczonych na nić wspomnień przystępuję do Ciebie jak do Komunii spraw bym o sobie zapomniała .......................................... a kiedy będziesz mnie ubierał załóż mi suknię Wiary we włosy wepnij kwiaty Miłościi pożegnaj słowami Nadzieji ......................................... potem pozwól odejść abym mogła stać się kimś innym

Rzeczywistość zaplątała mi się w palce odebrała twórczą moc pogubiłam ścieżki przeznaczenia nie znam drogi dla naszego odkupienia Rzeczywistość usidliła moje dłonie są zbyt słabe aby stworzyć Nas by zrozumieć ciebie z niepewności słów by nauczyć mnie czułości ust nie spotkamy się w przeszłości i w przyszłości nie będziemy mieli dzieci żadnych wspomnień wspólnych fotografii Rzeczywistość zatoczyła życia krąg czy już mogę odejść ....?

Dzięki za uwagi błąd rzeczywiście z nieuwagi

wierzysz w miłość i przypadkowość zdarzeń w grzech co jest jak chwila nie-u-wagi jesteś przypięta szpilką czasu do skrawka przestrzeni twojej żyjesz nie znając przyczyny dożywotno będąc sobą chciałabyś odejść bez złudzeń które ofiarujesz w chwili nie-u-wagi

po raz pierwszy musiałam stać się ptakiem i nauczyć się śpiewać żeby móc wyśpiewać bo wypowiedzieć nie potrafiłam po raz drugi musiałam stać się ptakiem i nauczyć się latać żeby móc odlecieć bo odejść nie potrafiłam po raz trzeci musiałąm stać się sobą i nauczyć się żyć żeby móc uwierzyć że umieram aby móc zmartwychwsyać....