Oscar Wilde

Coś się zawsze dzieje Ktoś wchodzi, ktoś wychodzi Stukają drzwi To wejście jest zawsze czyimś wyjściem Ostatecznym albo po pieczywo Pożegnaniem Ale nie z tego się rodzi poezja Nie z tego Powstaje gdzieś pomiędzy Spłoszona, nieśmiała I zawsze bezradna W tym swoim uniesieniu na chwilę Wynurzona nie wiadomo skąd I nie wiadomo, po co Zastaje wierszokletę z otwartym na oścież rozporkiem.

Czasami mam wrażenie, żeśmy się rolami pozamieniali Ty grasz moją partię, a ja twoją Fortynbrasa Potem się okazuje, że Ciebie nie ma I tylko ja gram rolę hybrydową W odcieniu kalwaryjskim Może dlatego się mylę I martyrologię między być, a nie być Wplatam Wychodzi z tego polskość Kiełbasa staropolska I rozpamiętywanie A oni mnie ciągle rozbierają Przebierają Po kawałku sprzedają A ja ciągle nie mogę się zdecydować Tupnąć nogą czy przyklasnąć Jestestwem swoim przygnieciony.