Bruunetka

Tam , oto ona Mayoho-rudowlosa kurtyzana tanczy walca wsrod jarmarcznego tlumu gapiow tak ...dlon w gore nie...dlon w dol trrr trrrrr trrrr bransolety przywoluje.... On li patrzy wzrokiem przemodlonego i skudlonego psa van Gogh XXI w trrrrrrr trrrrrr trrrr mandarynka w ustach k o c h a n k o w

A – pierwsza litera alfabetu Tematu brak Z-zamyka ciag przynaleznych zdarzen To co wiadome staje się wiadomym A ty , o smierci stojaca przy drziwach Nie strasz bezlitoscia swej obcosci Czlowieka zamknietego miedzy A a Z W swej drzacej smiertelnosci

A moze by tak zapomniec narodzic sie od nowa w lukierkowym domku przyciasnych botkach?

Narodzil sie dla - a moze wbrew sobie maly chlopiec wylawial ryby ze zlotej kuli Odkrywajac kontynenty wywracal lampe Alladyna do gory nogami. zlamal sobie palec wskazujacy Dorastajac wyprowadzal drogowskazy z nierealnych przecznic chylac czolo dla Pokoju przed chwila w spokoju bialego loza zawolal Mamo (jak wolalo tysiac przed nim) I po namaszczeniu zamknal oczy ten , ktory narodzil sie by istniec

usmiechasz sie do mnie a mysl ma daleko za widnokresem nadziemskich przestrzeni ... oczy Twe zachodza mgla w przezroczystosci niebianskiego spojrzenia gdzies miedy slowem a brakiem slow miedzy latem a zima miedzy toba a mna rodzi sie pierwsza symfonia opus 1.

ale bez rytmu...bez muzycznego splennu metaforyczno-anamnetycznego!

w szumie drzew-milosc w gwarze ulicznym –milosc przy brzegu morza i w ptakow spiewie uczylam się na pamiec istoty przyrody milosc nie zna się na deklamacji obruszona nie przyszla zostala zima arytmetyka zimy

Oczy mam czarne zadumane ciagle powody do rozpaczy

w szumie drzew-milosc w gwarze ulicznym –milosc przy brzegu morza i w ptakow spiewie uczylam się na pamiec istoty przyrody milosc nie zna się na deklamacji obruszona nie przyszla zostala zima arytmetyka zimy

Tsss! O tym sie nie mowi o tym sie tu milczy przeciw wszechswiatowi w uniesieniu krzyczy

Na bol serca nie ma lekarstwa antybiotyku ni aspiryny bol serca jest albo go nie ma jak jest lub nie ma ciszy..

Krzycze poezja O umilowaniu Mowie-to jest jak Zaczarowana banka, Te slowa znaja tylko motyle, Do motyli krzycze, Motylom się skarze -tesknote wplatam im w skrzydla i blagam by zostaly w metafizyce wspolnego plotna wplatane by obraz nie zrobil się, czarnym lasem ontologii

Jestem z meduz Morze jest mi domem Siostry , fale-niebotycznie kolysza do snu Jestem z meduz Krzyczy przeze mnie ksiezyc Motyl mieszka w mym sercu Ma cialo pstrokate Kolorowe niby-nozki boja się spasc Z pajeczyny lampionu To boli

Wierszem Niby kajdankami Zatrzaskuje przeszłość Na pół