Kiedy już dna dosięgnie
poziom łez wylanych
I ostatnią z nich wszystko pożegnam
Czy moje sny przylgną do kogoś z ludzi.
Czy wiatr mogiłę zetrze w czarny popiół.
Ileż trzeba czasu by dopełnić okrąg
Przybiec kolejny dystans
Jakie łkanie wykwilić...
By czas mgiełki naszego głosu nie rozmył
Czy dawać życie
Czy uśmiercać tysiące
Stworzyć dzieła
Czy strzec dzieł...
I spójrz oto jestem...
Spłodziłem tysiąc synów
Zabiłem pięćset kobiet brzemiennych
Widziałem zarodki gór
Morza na garście mierzyłem...
Grałem pieśni niebiańskie
Wyrzeźbiłem światło
I spójrz...
Czy widzisz cokolwiek?
Poza prochem ciała,
pastelowym niebytem duszy,
pustym drganiem dłoni
wciśniętych w twe kieszenie...
Nikt nie dostrzega kiedy odchodzimy.
Bowiem i tak wszyscy umieramy samotnie...
