jane black

wyszłam w deszczu porażona piorunami zastygłam w słońcu stopiona twymi łzami przeszłam przez wichury przetrwałam susze pokonałam ciężkie mury widząc twoją przed swoją duszę ile było jaskiń ile świtów i zachodów ile pustych marzeń i ku tobie wzlotów czekałam w lesie i na klifie w dolinie i na plaży aż przy siódmej zimie cud się zdarzy świat cały to za mało by zapomnieć o tobie serce już wybrało i w sekrecie powie że wracam znów do ciebie

najsłodsze słowo niewiele by dało ku twojej radości wysłane bycie w czas i nie w porę pod twym sercem bez rany duszy część za twojej cień choć przepadł on już dawno nagie ciało całe twoje bez nacisku na ostatnie słowo oddech w chorobie dla twojego miłości westchnienia a nawet cała ja ze wszystkim co mam byłabym niczym -- jestem tylko pyłkiem w twoim zielonym oku

gdy nieba już nie ma i ciemność powszechna gdy w nozdrza uderza zapach nieszczęścia w przypływach i odpływach swe serce zatracę w czynach i słowach twe błędy wybaczę

szarość nie łatwiej namalować niż opisać w myślach niemiestliwa w uczuciach niepojęta niekończąca się i bez początku nie czarna i nie biała nie ostra i nie mglista nie przed śmiercią lecz przed wschodem

pod jedną powieką wspomnienie pod drugą znów pragnienie w sercu twe słowa w głowie twój widok na skórze twój dotyk na ustach twój oddech przy twarzy twarz twoja przy dłoni dłoń na zawsze już moja przed mą samą ty przed tobą my a za oknem rozkoszny chłód za drzwiami wieki huk...

ty wiatrem ja ziarenkiem piasku błądzącym wedle twojego życzenia ty ciężarem ja kurzem pod stopami z twoich odciśniętym śladem ty wspomnieniem ja zdezorientowaną rzeczywistością zgubioną między korytarzami wyobraźni jestem niczym przy tobie

faktycznie, przerzutni gratulować