Robert klein

rozpływa się rzeczywistość niknie w marzeniach w cieple dłoni zamyka się świat zatopione w ciszy dwa przytulone w wodzie odbicia przepływający biały ptak co cichutko rozgłasza światu ciii... miłość rozpływa się rzeczywistość niknie w marzeniach w małym raju ona i on wciąż poza czasem we własnych ramionach

godne zauwazenia, i podkreslenia "tramwaj mi uciekl...mozemy juz isc?". To co naprawde w tym wierszu mi sie podoba.

nie zgadzam sie z tym. nie chcialem wcale udowodnic tezy w pierwszym wersie. wystarczy troche sie wglebic w tresc wiersza, by odkryc jego prawdziwa tresc.

jestem człowiekiem a to znaczy ze mam rozum jestem madry a jak jestem madry to mam prawo by sie mylic w koncu jestem czlowiekiem a nie krowa czasem mysle mam tez uczucia a to daje mi prawo by ich nie miec moge kochac ale jestem czlowiekiem a nie psem wczoraj nie kochalem jestem czlowiekiem jestem silny moge niszczyc zlo czasami niszcze zlo jestem czlowiekiem czasami jestem