Michalina Michalina

Zatopiona w pustce własnej ciszy szukam miejsca w którym spędzę resztę życia usiłuje je znaleźć Probuję wytrwać bez marzeń i przeżyć beztrosko obok wspomnień które nie dają zmrużyć oka Niepewna siebie i ludzi wkoło wyruszam jednak w świat bo to jedyna nadzieja na znalezienie szczęścia

Bardzo "leciutki" (jeżeli wiersz można nazwać leciutkim), delikatny, ale prawdziwy. Moją uwagę szczególnie przyciągnęły dwa ostatnie wersy i pozostawiły mnie w zadumie..

Szkoda mi wszystkich słów szkoda myśli, wspomnień, gestów Nawet tych nic nieznaczących... Szkoda nawet mówić o tym, co się stało Bo dziś-umarła Ja Co tęsknota była bezdenną Dziś-umiera Ja ta, co nie chciała szlochać przy ziemi Ja- ta niepokorna dusza o zbawienie świata wołająca Ja-co chciała zmienić świat jeszcze do dziś wierzyła w Prawdę Prawda i Ja! Po grób będziemy sobie siostrami! Zabito mnie, ona niech zmartwychwstanie! Nie chcę jej grzebać! Czemu umieramy razem.. Do dziś wierzyłam w Ciebie, Prawdo Lecz myliłam się jak najbardziej może człowiek mylić się Umieramy razem.. może tka prościej jest? Każdy każdego jeden drugiego starannie dobije zanim sam skona upewni się czy aby jeszcze- jeszcze nie został płomyk niebieski Nadzieja i wiara, którą można zdobyć. Upewni się, czy warto do końca gasić ten płomień?