Mikołaj_Baranek

czy lubisz ten niebanalny koncert czy słuchasz jak poranek taki świeży mglisty głodny skrzydłem strąca rosę wiatr wygrywa skromnie takty na ulistnionych gałązkach a nuty ptaków skrzą się przed werandą obiecując kolory wszystko wokół zda się muzyką śpiewa nawet aura powietrza to takie utwory nieskończoności niespełnionych marzeń niewinnej zazdrości lubię wtedy być sam na widowni

Widać, że wiele serca w wiersz włożyłaś, na miejscu Wuja bym Cię wyściskał:)

Piękne marzenia, pięknie zapisane...

Czyżbyś zaglądała do Moich Wierszy?! A treść taka miała być, bo to pożegnanie z tego rodzaju kolorytem...

żegnaj kolego żegnaj szalone życie za oknem świt pijanymi mgłami się słania w szklanicy wysączony dobrodziej alkohol żegnaj Mefisto wierny druhu z niesfornymi myślami zagraj jeszcze raz naszą pieśń ciągnij mocno struny aż do bólu odchodzę jak dziad któremu odebrano ostatni kostur pójdę przez nieprzebyty wysoki las wezmę tylko nadzieję niepowrotu

Ewo, skrót Mirosław rozszyfrował dokładnie:) dzięki Joanno za bombowy komentarz...:)

Można byłoby napisać "w szklanej wieży" bez szkody dla rytmu, ale tak, to każdy potrafi...:) Stąd takie małe udziwnienie.

A może jednak nie... Precz z kompleksami!!! (c.b.d.u. :)

Ciała za dużo, włosów za mało, piegów zbyt wiele nam się rozsiało... Glany niemodne, kiecka nienowa, muskulatura ledwie szczątkowa... Na te kompleksy i "doły" inne, poniższe motto zastosuj czynnie. Piękna lustrem się nie mierzy, bo nie mieszka w ze szkła wieży. Piękno każdy w sercu nosi. Dziel się nim, nie daj się prosić...