Barbara Niemczyk

Wow, znowu cię poznaję, Nierealny przyjacielu... Witaj! A i komentarze jakieś dorzeczne, nareszcie! To może nie wszyscy twoi wielbiciele pomieniali się z szympansami na rozum, nie ubliżając szympansom, oczywiście, hi-hi! To ja proszę więcej, co? Barbara

W zamkniętym na zły klucz świecie moich marzeń Wirują CICHO setki małych gwiazdek - Lśnią blaskiem srebrzystym, Zaglądają w oczy... I swój blask powoli w smutek zamieniają. Jak w zimowej baśni, wśród ciszy i śniegu, Milion gwiazd pod stopami, tysiące nade mną - Już raz tak było, ale gwiazd już nie ma I nie ma marzeń Nie ma nic I każda droga prowadzi mnie w ciemność. Jak cicho. Świat cały umiera w tej ciszy, A śnieg na oczy pada coraz gęściej... Zasnąć, skoro nie można obudzić nadziei! Zresztą... niech śpi. Niech nie wie, że sama dla siebie jest szczęściem.