Nieznany Poeta

Szukając bezwładnie natchnienia W nieograniczonej pustce umysłu zderzamy się z własnym egoizmem dotykając własnej prostoty uciekamy przed bolesną prawdą oszukując się podświadomie ulegamy bez władanie sile tworzenia przekonani o własnym geniuszu mamy prawo do wszelkiego osądu W imię ducha wielkiego artysty niszczymy delikatną istotę sztuki I to będzie następny wiersz w majestacie współczesnej poezji wiersz bez rymów wiersz bez pointy, wiersz bez sensu

Życie ludzkie jest jak, przeminęło z wiatrem, jak sen nocy letniej, jak być i zaraz nie być, dziś czujemy się wieczni, jutro już nas niema, przychodzimy tu tylko na chwlię, powiedzieć cześć i dowidzenia, kto myśli inaczej, wielkie będzie jego zdziwienie, gdy nagle go uśpi, poranne przebudzenie

Czego nie rozumiesz, wiersza całego?, chodzi mi o życie któremu szans nie dano się narodzić, dlatego narodziło się już w ogrodzie stwórcy. hmm,, może faktycznie to jakoś nie zrozumiale napisalem, może jak sie wywali to "ono" w ostatniej linijce to będzie łatwiej. pozdrawiam :)

W Niesłychanie urokliwej scenerii Kwiat Vity wynurza swe pędy Łapie niezdarnie świateł promienie Mocno wydyma się na wszystkie strony Pierwszy dotyk, nieśmiałe spojrzenie Jak wielkie ma w sobie życia pragnienie! Pełne marzeń i nadziei, Pełne zapału do poznawania, Jak wielką ma w sobie chęć odkrywania Biedne maleństwo, Próżno szuka matczynej miłości Bo ono już jest w ogrodzie Pana

Nikt nie rodzi się doskonały, więc nie jestem w stanie pojąć dla czego jeśli przychodzi ktoś nowy to zamiast zwyczajnie mu pomóc, doradzić w stylu „słuchaj powinieneś poprawić to i to...popracować nad tym i na tym ... to nie powinno być tak tylko tak ... zastanów się jeszcze nad tym i na tym ... poczytaj jeszcze trochę tego i tamtego” Jednakże widzę że wielu jest takich co uważają iż owa twórczość nie jest godna nawet ich krytyki i chcąc pozostawić ślad swojego niezadowolenia i wielkiego oburzenia wypisują jedynie „dno .. do bani ... więcej już nie pisz ... kompletny gniot ... straszny bełkot bez grama poezji ... naprawdę podziwiam tych co doczytali do końca ” itp. Sam uważam iż kubeł zimnej wody nie raz jest potrzebny by ostudzić niefrasobliwe zapały młodego artysty, ale technika ta na pewno nie może być nadużywana, i nic dobrego z tego nie wyniknie, wszak każdy ma inna psychikę. Pozostaje więc tylko pytanie, gdzie jest ta granica pomiędzy poważną krytyką a zwykłym chamstwem?

Mi również sie podoba, następny to dowód że wiele piękna można znaleźć w prostocie. Wielkim poetom się napewno to nie spodoba, ale prostemu człowiekowi tak :) aha, i wyrzuciłbym to "wciąż" w trzeciej lini.

Chciałbym ci coś powiedzieć Coś wyznać niezwykle skrytego Lecz sam w sobie zmusić się nie mogę Gdyż dusze mam człowieka nieśmiałego Pisze więc słowa te mi nieznane Mające niezwykłe w sobie przesłanie Przez serce me tak namiętnie dyktowane A ku twemu są skierowane Chciałbym pokazać ci barw tęczy miliony Zbudzić wszystkie marzenia w kamień zaklęte Ukazać ląd we mnie nikomu nie odnaleziony Czynić rzeczy rozumowi wręcz niepojęte Utonąć na wieki w twym spojrzeniu Obudzić promienie słońca o północy Oddawać się bezkońca uczuciu boskiemu Zapalić niebo gwiazd pochmurnej nocy Umrzeć i narodzić się na nowo Żeglować niebiańskim obłokiem Postrzegać świat już tylko różowo Zachwycać się piękna twego urokiem Chcę zachować ten uśmiech i tego rumieńca krąg Jako największy skarb, nikomu nie pokazywać I wzajemności kwiatem go nazywać Bo dla mnie cudnym on dowodem Dla którego horyzontu kres mógłbym odwiedzić I zatrzymać słońce tuż przed zachodem Pożuć rozumu wahania w otchłań zapomnienia Wsłuchaj się w melodię serca pragnień Chwyć mą dłoń, i niech roztopi się nieśmiałości drżenie Choć zemną łapać te niezwykłe chwile Tak jak małe dziecko łapie motyle Jeśli tylko zechcesz ze mną uciec stąd Na skrzydłach marzeń lecąc w namiętności głąb Wtedy poczujesz w sobie serca mego bicie Które pragnie tylko twego, po wieczne życie To moja pierwsza publikacja, dziękuje za wszystkie komentarze i prosze o wyrozumiałość.