Lady Mabh

Wiersz fajny, tylko jak dla mnie za dużo niepotrzebnych powtórzeń słowa 'życie' i jemu pochodnych.

I właśnie dlatego warto żyć i podnosić się po każdym upadku, po każdym nieudanym skoku. Podnieść się, zacisnąć pięści i iść dalej. Bo jest ktoś kto na nas czeka, kto na nas liczy i w nas wierzy. ********************************************************** www.mabh.blog.onet.pl

Wiersz napisany po zakończeniu liceum. Po troszke wspomnienia, po trosze apel i prośba. Trzy lata. Marzenia, Te spełnione i te niespełnione. Sny, Te rzeczywiste i te nierealne. Uczucia, Te widoczne i te ukryte. Przyjaźnie, Te nowe i te stare. Łzy, Te radości i te smutku. Żale, Te wylewane i te skryte. Złości Te okazywane i te utajone. Nerwy, Te zszargane i te mocne. Przeminęło Jak z bicza trzasł, Zanim ktokolwiek zdążył mrugnąć okiem. Czy to już koniec? Czy tak ma wyglądać finish? Może się jeszcze kiedyś spotkamy? Na ulicy, w sklepie, w pubie. Czy się poznamy, Za pięć, dziesięć, dwadzieścia lat? Postarajmy się Nie odwracać wzroku Gdy ujrzymy kogoś, kogo znamy. Z kim spędziliśmy te niezapomniane chwile, Z kim spędziliśmy te setki godzin. Jak się kiedyś spotkamy Powiedzmy sobie chociaż „Cześć, co u Ciebie”. Mabh 26 IV 2008

Samotny Żyje w tłumie Nie wiedząc jak żyć Idzie szybko Nie wiedząc gdzie iść Skacze wysoko Nie wiedząc gdzie sięgać Zmierza przed siebie Nie widząc celu W końcu upada Na samo dno Podnosi się wolno Aż braknie tchu Znajduje pomoc Przyjaciela Który cały czas Był obok Niewidzialny Mabh 31 III 2008

No,no Maciej... Brawo. Podoba mi się. Bezsilność trawiąca człowieka w niektórych momentach jest na prawdę straszna. Człowiek chciałby coś zrobić, pomóc, ale nie może, nie wie jak i w końcu odchodzi. Świetnie to ukazałeś. (zapraszam do mnie: www.mabh.blog.onet.pl)