Krzysztof Ritter

By idealne było w mych oczach Każde westchnienie kwiatów Każde odbicie światów Bym dzierżył ja w dłoniach dłuto zużyte siłą i pracą, Zapałem płonące Gorące Wyrwane z obojętności ku jasnej stronie miłości By deszcze ulewne, krople dni Przepełniały studnię, ducha głębię Niech ciało napełnią jak dzbanek A umysł rozjaśnią białe gołębie Niech ciszy uwierzę we mnie By życie wybrukowane pragnieniem nie koligowało, z sumieniem

Dzięki serdeczne za poświęconą chwilę uwagi ( z tą formą to chyba racja, muszę ją nieco dopracować).Również pozdrawiam ciepło :)

Jeżeli ciągle potrafisz marzyć ... ciągle zatrzymaj czasu pył niech stanie w bezruchu pełni nadając przestrzeń I bądż ... Choćby chwilą uśpioną na płatkach kwiatów nie tysiąca, lecz jednej tylko nocy będziesz ... od zachodu przez aksamitną czerń północy aż do purpurowego wschodu Lecz ja wciąż jestem przebudzony ... za wcześnie o wschodów tysiąc ...

W milczeniu może i może by w słowie Gdy noc głucha odpowie Szklana jak dziecięce łzy Czy staniesz za szybą problemów i dni? Patrząc na tafle, Płynących jak chmury chwil. Czy też spłyniesz z nieba Błyskiem ognistym Z ogromną mocą, I blaskiem czystym. Zawsze będziesz blisko: Głosem płynącym z drzew Zawsze będziesz wszystko: Od podmuchu wiatru po lecące nisko stada mew.

Jeśli przeczytasz ten list spal go, niech płonie w sercu cichy znicz pamięci pełen radości, nie żalu, wolny od złości, pełen wspomnień bezmiaru Chcę zostać wspomnieniem, skoro nie ma świata poza istnieniem, skoro nie ma prawdy poza błękitem arkad- nieba lśnieniem żyjmy tak, jakeśmy wszyscy jednym duszy tchnieniem

Komentarz został usunięty ze względu na złamanie regulaminu lub zasad serwisu. Prosimy o komentowanie wierszy.

Czy gdybym spadł? Spadł na dno nieba. Byłabyś tam? Czy miłość byłaby jak bicie serca? Melodyjnie tworząc tonację molową. ... Są: Gwiazdy- odbicia twych oczu, obłoki, waniliowa poezja ciała... A ponad nami czas by przepływał jakby wieczna rzeka gwiazd, która miłością wylała.

Czy gdybym spadł? spadł na dno nieba. Byłabyś tam? Czy miłość byłaby jak bicie serca, jak przepych kwiatów z 19 wiosen? Melodyjnie tworząc tonację molową. Łamiąc kolory na witraż twych oczu, poezję ciała. Nucąc każdą sekundę tak, by wieczna chwila miłością się stała.

Mikołaj, Mikołaj! Czerwony dar Bożej miłości. Prezentem niech będzie pomarańcz dla ludzi jak my, godnych wolności.

Dzięki za uwagę i ocenę:) Tak K.K.Baczyński to mój ulubiony poeta. Widać że jesteś spostrzegawczy :)

"Tylko śmierć widziała koniec wojny" -Platon Oczy waleczne, waleczne dusze serca honorem w order przywdziane. Ten krwią splamiony setek, milinów. Młode serca głupią miłością upajane. Śmiercią blade ręce żądne krwawych plonów. Oczy nabrzmiałe krwią, śmiercią bliskich krajobraz martwy, wierzby śmiercią płaczące. Melodia jęków wonna żywym trupem. Przerywa co chwila jęk dżwięczne wystrzały niszczące. Rykoszetami tworząc werbel pod melodię historycznym mitem, granatów basem tworząc rytm. Salwą- wiejąc w jeszcze żywych. Z martwym dechem stoją na kształt nadmorskich wydm. Ona nadchodzi, spogląda na nich, kroczy A im zamarły w mrok napierzchłe śmiercią oczy. Dziś szumią drzewa wypalonym cmentarnym zniczem, dudnią w głowie szarością dusze umarłych, szumią w chebanowe puste wieka Przyszło im żyć w wojnie i umrzeć pod jej brudnym śmiercią biczem. Widząc młode dusze pod ognistą salwą ona nigdy nie zwleka. Wypala waleczne oczy i dusze w proch rozwiewa na szumiące drzewa wypalonym śmiercią zniczem.

Jest noc... Granatowy marmur nieba kruszy się gwiazdami. Drzewa zastygły, został ich smukły profil wylany srebrem księżyca. Wszystko w oczy wlane zapadło za powieki przebudzone płonącymi ustami. Widzę... Twoje ciepłe smukłe ciało zlane zimnym bladym blaskiem. Ciepło i gorąco, noc ciemnieje. Czuję ciepło i twe ciało, ono ciepłem wieje. Dreszcz na ciele zimnym deszczem runął. I tak płynę w tobie jak w jeziorze, jak w jeziorze tonę coraz głębiej, a ty szumisz, wzdychasz tak jak w nocy morze. I jesteśmy sami we dwoje, a ja czuje jak młot bije głośno serce twoje. Noc była uśpiona, pachniała kwiatami a Ty przyszłaś: pani władająca mymi snami.

Dobry i przemyślany wiersz. Czytałem go chcąc zrewanżować się za ocenę mojego :-) Wiersz przypadł jednak mi do gustu i ze strony technicznej oraz także artystycznej. Bardzo ciekawie przedstawiony główny temat wiersza (sytuacyjnie). Wiersz mówi o podstawowym ale jakże głębokim i ważnym zagadnieniu "żyjąc dajemy świadectwo". Pozdrawiam

Dzięki. Jestem zadowolony że do kogoś trafia ten wiersz, z resztą w takim celu go napisałem. Ja też jestem niewiele młodszy od Ciebie (prawie 19 lat) i to że wogóle zwrócił czyjąś uwagę naprawdę mnie cieszy. Jeszcze raz dzięki pozdrawiam :-)

Wybacz ale narazie stać mnie tylko na "szkolną akademię" której nawiasem mówiąc jeszcze nie ukończyłem (wykształcenie ponadpodstawowe). Dzięki za komentarz, bo krytyka może mnie tylko podbudować. Myślę że masz racje i w pełni zgadzam się z tobą.

60 lat i co? Gwiżdże wiatr w warszawskie domy, niegdyś gruz i proch. Zostały tych nazwisk płaczące kamienne tablice. Na grobach świeżo zapalone znicze palą się jak wtedy domy i polskie oblicze. I teraz co? 60 lat minęło gdy z więdnących śmiercią warszawskich okiennic wyparowało ludzi. Gdy czarne buty esesmanów maszerowały po szarych ciałach naszych braci pograżonych we śnie z którego nikt się nie wybudzi. Gdy rosły rosły w grobach setki rodaków ginących walcząc za wolnych Polaków. To wtedy ziemia przenikła się z grobem przypominając zaginione miasto. Zalane ciał popiołem i odkopane z dzisejszym obchodem. I tak wszyscy ludzie młodzi w ciele, lecz myślą jak jabłka dojrzali. Czekający momentu w zdarzeniach. Schowani w podziemiach. Nie jak szczury, ale jak żołnierze, którym nieobcy był strach. Zepchnięci do podziemia przez kłębiące się śmiercią chmury. Padły setki głów jak ścięte drzewa nagłym mrokiem. I tak jak drzewa padli prości, ale w walce z bohaterskim wzrokiem. Czy to konieczne? Gdy się uliczkami jeszcze większa krew rozlała. To prawa sprzeczne. Żadna śmierć ludzkim zwycięstwem się nie stała.