Talleyrand

Już odchodzisz? Tam nam dobrze było razem, Odchodzisz czyim rozkazem ? Zostań proszę na jeszcze minutę, Nie możesz, Czas podaje cykutę… Będziesz wyjątkowym pamięci mieszkańcem, Wspominany z radością – szczęścia krańcem… Już tęsknię, zanim odejść zdążyłeś, Nie radowałem się gdy przybyłeś, A tak Ciężkie upływa rozstanie, Ale przybywa nowy, Niechaj wieczność Ci lekką pozostanie.

Wystarczyło napisać, Zadzwonić Przyjechać, Wystarczyło pomyśleć, Ponad linię Rutyny Przeskoczyć samego siebie W imię zmiany Biegu dnia. Tak nie wiele, By ocalić Jedno istnienie

Mędrca nie trzeba, By czas pilnując pisać; O mijającym świecie naszych młodych oczu… Już niebawem zagłębią się, Znikną swym rytem dzisiejszym, Przyjdą wtem nowi, Nowi młodzi gniewni, Wymiana genów, po eksploatacji, Ciał zżartych Milczącymi owadami… Lub w Sali pożegnań, Spopieleni, Ulecą do nieba, Drogą najkrótszą, Drogą komina.

Kiedy żyję? Wszak chwila to, Płocha bardziej niż się wydaje… Ująć jej w większe niż pamięci, Barwy nie potrafię, Marnego umysłu A definicję, żadnym źródłem nie opisze, Czyż opisać można stan ten niesłychany? Opisać świadome przemijanie, Jak na karcie, Myśli przejawianie.