Orient Express

No i niby... jesienna.. deprecha.

moje ulubione czereśnie stłuczone z głębokim dekoltem i wiśnie obrączkowane na piętrze pod kiścią zepsutych tragarzy zgubiłem obszar podsad takich tłumaczeń nie wart jest przebieg zgubnych trocin na polanie przewiniętych nie pieluchy tu trzeba a jaskrawych czopków by mogły srebrzyście zawisnąć na drzewie tudzież oczami wisielca łypać na mokrą szmatę bez wiadra nie ruszysz z pomocą bez oka nie wypatrzysz różnicy bez miar nie ma bezmiaru

W nadmiarze prawdy z butelką w ustach zmiotłem wszystkie kalendarze nie marzę Szukam cienia z delikatnym stuk-pukiem zazdrości sen przemian bez sensu bezsenny

Zgubiłem swoją dłoń rzadko uczę ją chodzić wróci pojutrze z wyrwanym paznokciem a ja przyliżę ją i posmakuję obraz upadku ścięgno po ścięgnie zagra instrument i wnętrze zaleje nibypłyn beztęczowy odstaw przestań zapomnij morze bez wody

na cmentarzu emocji zapalam świeczkę i zeskrobuję stężały wosk tylko by poczuć smak i tętniący chłód marmurowej płyty by milknąca szarość szeptem łaskotała opuszki palców nie mam ci nic do powiedzenia nie wywróżę tęsknoty płomień tylko zatańczy z cieniem drzewa na którym wyryję kolejną kreskę