zwyczajna

idąc pustynią tego świata usychamy z pragnień dlatego widząc na horyzoncie oazę lecimy do niej na skrzydłach marzeń łapczywie popijamy wodę ze źródełka próbując ugasić wewnętrzny ogień lecz w ustach tylko piasek przesączony krwią świeżą prosto z popękanych warg rozczarowani klęczymy w osłupieniu z biciem serca obserwując jak zielone drzewko zamienia się w pył pustynny po policzku cieknie łza spadając na rozgrzaną ziemię daje jej ukojenie a nam chorą iluzję że jesteśmy dobrzy idziemy dalej niosąc brzemię człowieczeństwa przez niebo-piekło czekając jak padniemy na kolana

idąc pustynią tego świata usychamy z pragnień dlatego widząc na horyzoncie oazę lecimy do niej na skrzydłach marzeń łapczywie popijamy wodę ze źródełka próbując ugasić wewnętrzny ogień lecz w ustach tylko piasek przesączony krwią świeżą prosto z popękanych warg rozczarowani klęczymy w osłupieniu z biciem serca obserwując jak zielone drzewko zamienia się w pył pustynny po policzku cieknie łza spadając na rozgrzaną ziemię daje jej ukojenie a nam chorą iluzję że jesteśmy dobrzy idziemy dalej niosąc brzemię człowieczeństwa przez niebo-piekło czekając jak padniemy na kolana