Natalia Fiodorowna

Przez obmierzłe stare mury Spacerują w białych kitlach Łomonosow pluje z góry Wśród duszącej ciemnej chmury Snują sie też mroczne widma. Tych co z sercem są na dłoni Co poznali Lavoisiera Mądre mury będą chronić Nie przystawisz im do skroni Złego słowa żeby strzelać. Ci co kłonią się do zdrady Upomnienie otrzymują Bowiem żaden nie da rady Przeżyć chemicznie parady Stare mury wciąż rabując. Więc pamiętaj ziomku młody Morał tylko jeden płynie Nie jest sztuką skok do wody Lecz pływanie po głębinie.

Laleczka Serce szczere czy naiwne Dzieweczka. Laleczka Świat z piernika? Gorzka idioteczka. Laleczka Chyba nie zna życia... Śmiechu beczka. Laleczka...

Ach, Bohdanie Pocałunek twój wśród sosen Źrenice jak toń Bajkału Nie mam wszak zbyt wiele wiosen Nie spieszmy się więc, pomału… Ach, Natalio Mężczyzna z sercem z kamienia Nigdy nie pozna słodkości Twego rannego westchnienia Twojej niewinnej nagości. Ach, Bohdanie Cała już od słów twych płonę Gdzież ja znajdę ci innego W którego ramionach tonę Gdzież ja znajdę ci lepszego. Ach, Natalio Przyjmijże więc swego chłopca Co miłości tuzin ma Co nienawiść jest mu obca Wszystko czego pragniesz da. Ach, Bohdanie Noc wilcza idzie z zachodu W izbie palą już gromnice Czuję dotyk złego chłodu Trzaskające okiennice. Ach, Natalio Twego zdrowia będę baczyć Przysięgam ci to po grób Wiesz jak wiele możesz znaczyć Przed tobą chcę złożyć ślub. Ach, Bohdanie Choć łakomy wilk napadnie Nawet gdy zamknę powieki Miłość twoja w sercu na dnie I trwać będzie już na wieki.

ups... "ekziuz mi" Eyath Belarus :)

Kolejny już raz wiersz Twój sprawił na mej skórze przechodzący dreszczyk :) wszystko to pozytywne oczywiście. Chyba zostanę Twoją wierną czytelniczką, jak tak dalej pójdzie, a idzie.... :) niecierpliwie czekam na więcej !

Krzysztofie Adamie Melerze :) proszę o dokładne wyjaśnienie, jestem głodna cennych uwag :)

Czytając ten wiersz jawi mi się wyraźny jego obraz. Gęsto usiany rym sprawia, że każdy wers jest pożerany przez czytelnika, zaś powtarzanie słowa "co" wprawia końcówkę utworu w doskonały rytm. Rozpędza ją, aby wiersz rozbił się majestatycznie w naszych umysłach, sercach. Umiejętność użycia "banalnych" słów w ten sposób, w jaki to zrobiłaś, jest darem. Mnie Twój utwór bardzo się podoba. Pyszny wers: "od słowa do słowa z myślami zmyślane" :)

Zgadzam się z przedpisaczką :) końcówka uciekła, ale temat, nastrój i styl wiersza jak dla mnie są "bardzo" !

Kiedy zdążam, gdzie mnie nie ma Na łbie kocim obcas stuka Aby kupić błękit nieba Magicznego sklepu szukam Ale tam za czary-mary Nie dostanę nic cennego Tylko człowiek dużej wiary Chciałby coś nietykalnego. Kiedy będziesz w takim sklepie Poproś na co zasługujesz Pewnie tobie będzie lepiej Gdy dostaniesz to, co czujesz...

Brzydka, stara i odrzucona To właśnie ona, to właśnie ona... Piękna, młoda, nieodgadniona To właśnie ona, to właśnie ona... Wolna oraz uzależniona To właśnie ona, to właśnie ona... Do uniknięcia i nieunikniona To właśnie ona, to właśnie ona... Rubin w diademie, złota korona To właśnie ona, to właśnie ona… Świeżość młodości, czasu znamiona To właśnie ona, to właśnie ona... Majestatyczna i uniżona Oto i ona, oto Ona...