Ewa_Z

Niebo jest Bogiem a chmury to owieczki wielkich marzeń

Oczy płaczą krwawymi Łzami Życia za walkę tych którzy polegli przed zwycięstwem Dusze grzechem przepełnione Oddechy z ognistym zapachem zwracają się do Niego Rece wycierają krwawe Łzy Życia Zmartwychwstanie

Rozmawiam z Tobą bez słów Słyszę dźwięk otchłani ciszy Moja ręka na jej dnie kreśli Znak Krzyża To strach przed krzykiem codzienności Wciąż uczę się ufać milcząc z nimi z sobą z Tobą Głosy w mej głowie to co było to co się wydarzyło I liczę że uporządkujesz moje myśli Oświecisz je nowym blaskiem To nic że czekam już długo Ty wierzysz w magię chaosu Zdążymy przed ostatecznością Szukając zrozumienia Ufam że jestem we właściwym miejscu Boże

Skazać się na samotność Któż bowiem szuka nadwrażliwości? Nie wypada uważać by nie zranić Liścia brutalne życie To nic że krople deszczu mają smak krwi Nieprzemakalny płaszcz noszę Nienaruszalne zewnątrz Niezmienne wewnątrz Krzyczy po nocach szuka oddechu Wszystko nie tak Wszystko to Przymus "Buntuję się więc jestem" Co jest Dobro? Co jest Zachwyt? Spadają kamienie filozofii Nieułożone pełne chaosu myśli Nadwrażliwego

Nie pozostało mi Nic z tamtych chwil prócz samotności Rozdzierająca Cisza W takim momencie słychać Myśli wszystkich Gesty wyznają Prawdę Cisza przemawia a głos jej silniejszy jest od burzy Niepokonalny Najgłośniejsza z milczeń mówi: nie można ze mną żyć! Cisza- wróg kłamstwa głośnej codzienności uznawanej za Prawdę ... Pomyślał Samotny