josiu

Okołó północy zabije dzwon, Kolejny ogłosi człowieka zgon, Około północy przywita nas śmierć, Chwała Ci jeśli masz na to lek, Nikt nie ucieknie, i nie wydrze się, tuż po północy zleje nas krew. Chciałbyś być jak Jezus, zbawić ten świat, Wydaje Ci się, że znalazłeś ślad. To wszystko fikcja, bezsens, a Ty, Szukasz igły w kałuży krwii. Nikt nie da rady, taki nasz los, Prędzej zabiją, lub stracisz głos, Nikt nie pomoże, takich już nie ma, Każdy ma wciąż coś do zrobienia, Kałuża krwii już kolan sięga, Gdy sięgnie wyżej, to skończy się męka. Chciałbyś być jak Jezus, zbawić ten świat, Wydaje Ci się, że znalazłeś ślad. To wszystko fikcja, bezsens, a Ty, Szukasz igły w kałuży krwii....

Stary, smutny człowiek na ławce w parku siedzi, Uśmiecha się miło, porozmawiać chce, Przechodzi Pan z teczką, lecz go nie widzi, Stary, smutny człowiek tak samotny jest. Stary, smutny człowiek na ławce w parku siedzi, Nadeszła już wiosna, słychać ptaków śpiew, Kobieta z dzieckiem idzie, ale go nie widzi, Stary smutny człowiek tak samotny jest. Stary, smutny człowiek na ławce w parku siedzi, Jesień przyszła szybko, liście spadły z drzew, Zakochana para tylko siebie widzi, Stary, smutny człowiek tak samotny jest. Przyszła ostra zima i biały spadł śnieg, Wszyscy ludzie patrzą, rozglądają się, Kogoś im brakuje.... Ławka z drewna w parku pusta dzisiaj jest. Stary, smutny człowiek w trumnie już leży, Przyszedł Pan z teczką, matka z dzieckiem też, Choć zawsze był samotny, Dziś każdy z nim jest. Tylko ławka w parku ciągle pusta stoi, Ludzie patrząc na nią pamiętają, że siedział na niej kiedyś stary, smutny człowiek, Stary smutny człowiek już szczęśliwy jest.

Rozmawiam z Tobą w świetle księżyca, Gdy konik polny jeszcze na skrzypcach gra, Chłodny wiatr łaskocze me lica, Mój przyjacielu z młodzieńczych lat. Słowa przysięgi zapamiętam na zawsze, "Przyjaciele na dobre i złe", Jednak przysięga jak te latawce, Sznurek się zerwał, odleciała gdzieś. Każdy z nas był inny, jednak wszędzie razem, Byliśmy dla siebie jak dla brata brat, Nie wiem kto był winny, kto zostawił skazę, może nienawiść na imię miał kat? Pamiętam, jak pożegnałem Cię dnia pewnego, Ruszyłeś w podróż, w świat. Później dostałeś zaproszenie od Pana naszego, Dziś na grobie Twym kładę róży kwiat.

Okołó północy zabije dzwon, Kolejny ogłosi człowieka zgon, Około północy przywita nas śmierć, Chwała Ci jeśli masz na to lek, Nikt nie ucieknie, i nie wydrze się, tuż po północy zleje nas krew. Chciałbyś być jak Jezus, zbawić ten świat, Wydaje Ci się, że znalazłeś ślad. To wszystko fikcja, bezsens, a Ty, Szukasz igły w kałuży krwii. Nikt nie da rady, taki nasz los, Prędzej zabiją, lub stracisz głos, Nikt nie pomoże, takich już nie ma, Każdy ma wciąż coś do zrobienia, Kałuża krwii już kolan sięga, Gdy sięgnie wyżej, to skończy się męka. Chciałbyś być jak Jezus, zbawić ten świat, Wydaje Ci się, że znalazłeś ślad. To wszystko fikcja, bezsens, a Ty, Szukasz igły w kałuży krwii....

Okołó północy zabije dzwon, Kolejny ogłosi człowieka zgon, Około północy przywita nas śmierć, Chwała Ci jeśli masz na to lek, Nikt nie ucieknie, i nie wydrze się, tuż po północy zleje nas krew. Chciałbyś być jak Jezus, zbawić ten świat, Wydaje Ci się, że znalazłeś ślad. To wszystko fikcja, bezsens, a Ty, Szukasz igły w kałuży krwii. Nikt nie da rady, taki nasz los, Prędzej zabiją, lub stracisz głos, Nikt nie pomoże, takich już nie ma, Każdy ma wciąż coś do zrobienia, Kałuża krwii już kolan sięga, Gdy sięgnie wyżej, to skończy się męka. Chciałbyś być jak Jezus, zbawić ten świat, Wydaje Ci się, że znalazłeś ślad. To wszystko fikcja, bezsens, a Ty, Szukasz igły w kałuży krwii....

Okołó północy zabije dzwon, Kolejny ogłosi człowieka zgon, Około północy przywita nas śmierć, Chwała Ci jeśli masz na to lek, Nikt nie ucieknie, i nie wydrze się, tuż po północy zleje nas krew. Chciałbyś być jak Jezus, zbawić ten świat, Wydaje Ci się, że znalazłeś ślad. To wszystko fikcja, bezsens, a Ty, Szukasz igły w kałuży krwii. Nikt nie da rady, taki nasz los, Prędzej zabiją, lub stracisz głos, Nikt nie pomoże, takich już nie ma, Każdy ma wciąż coś do zrobienia, Kałuża krwii już kolan sięga, Gdy sięgnie wyżej, to skończy się męka. Chciałbyś być jak Jezus, zbawić ten świat, Wydaje Ci się, że znalazłeś ślad. To wszystko fikcja, bezsens, a Ty, Szukasz igły w kałuży krwii....

Rozmawiam z Tobą w świetle księżyca, Gdy konik polny jeszcze na skrzypcach gra, Chłodny wiatr łaskocze me lica, Mój przyjacielu z młodzieńczych lat. Słowa przysięgi zapamiętam na zawsze, "Przyjaciele na dobre i złe", Jednak przysięga jak te latawce, Sznurek się zerwał, odleciała gdzieś. Każdy z nas był inny, jednak wszędzie razem, Byliśmy dla siebie jak dla brata brat, Nie wiem kto był winny, kto zostawił skazę, może nienawiść na imię miał kat? Pamiętam, jak pożegnałem Cię dnia pewnego, Ruszyłeś w podróż, w świat. Później dostałeś zaproszenie od Pana naszego, Dziś na grobie Twym kładę róży kwiat.

Stary, smutny człowiek na ławce w parku siedzi, Uśmiecha się miło, porozmawiać chce, Przechodzi Pan z teczką, lecz go nie widzi, Stary, smutny człowiek tak samotny jest. Stary, smutny człowiek na ławce w parku siedzi, Nadeszła już wiosna, słychać ptaków śpiew, Kobieta z dzieckiem idzie, ale go nie widzi, Stary smutny człowiek tak samotny jest. Stary, smutny człowiek na ławce w parku siedzi, Jesień przyszła szybko, liście spadły z drzew, Zakochana para tylko siebie widzi, Stary, smutny człowiek tak samotny jest. Przyszła ostra zima i biały spadł śnieg, Wszyscy ludzie patrzą, rozglądają się, Kogoś im brakuje.... Ławka z drewna w parku pusta dzisiaj jest. Stary, smutny człowiek w trumnie już leży, Przyszedł Pan z teczką, matka z dzieckiem też, Choć zawsze był samotny, Dziś każdy z nim jest. Tylko ławka w parku ciągle pusta stoi, Ludzie patrząc na nią pamiętają, że siedział na niej kiedyś stary, smutny człowiek, Stary smutny człowiek już szczęśliwy jest.