Aleksander Bartnikowski

Gdy sumienie styka się z sumieniem Piękność oblicza się kłania. Bezgłębia nadnatury bywa spowolnieniem Wiecznego w piękności stania. Brakuje jedynie kruczego zaufania Którego wizje przyćmiewa Blask Twej zgodności, nieba przychylania Zabija za oknem ulewa. Bo któżby inny tak stał przepięknie Pośród nieszczęść egotyka Jak Ty troskliwa, serce zaraz pęknie Sumienie z sumieniem się styka. Starałem się byś widziała wyraźnie Jak mi do Ciebie dalece . Skrucha nianawistnie dręcząc zakaźnie Pomaga kochać kalece. I proszę o jedno, w całej swej wielkości Za plugawe me czyny Matko najkochańsza w sumieniach styczności Wybacz włóczędze jego winy.

Gdzie się podziali ci poeci najdawniejsi Czy ludzie co bieg czasu zmienili. Z każdym nowym życiem, niknie kolejna zwrotka pieśni Którą niegdyś ludzie dzieci swe dręczyli. I Ty, jeden z największych, pamięć Twoja gaśnie Pośród pseudoawangardy tego świata "Exegi Monumentum" - czy toczą jeszcze waśnie O pomiar potęgi mego brata? Ten pomnik właśnie pada, zauważ proszę, z góry Jednak szczątki pozostały roztrzaskane. One zawsze znajdą miejsce u ludzi pięknej natury Jedynie trzeba chcieć je odnaleźć

Dziekuję bardzo, droga pani Dario

W gwarze i tłoku zbitym, bez wyrazu Wyróżnia się nadmiar jedną parę. Najgładszy mają obrus i najmniej zakazów Najczystszą obok kotarę. I dziwne twarze mieli, połączone bólem Tak różnym i wielkim, aż łzy napływały Pomyślałem, że szczelniej płaszczem się otulę Twarze ku sobie się kłaniały. I świeczka nawet zgasła, jakby pojmując Powagę zastanej sytuacji. Ich obrus najlepiej ból ten ujmując Plamił się według narracji. Aż w końcu wychodzi i jedno i drugie Lecz każde w swoją stronę Milczenie widocznie okazało się za długie Zdejmując mowie koronę. Ja płaczę tylko nad ujrzaną odmową. Siedząc przy brudnej kotarze Los mnie tu przywiał i zupełnie przypadkowo Oglądałem tragedię w mlecznym barze.