Dominik Kulon

Czarne skrzydła rozpaczy przesłoniły świat Tyś jasny promyk słońca z mego życia skradł Uciekłeś z nim daleko radość porywając Odszedłeś roześmiany cierpienia nie znając Lecz, co ty wiesz o życiu niczego nie widząc Idziesz przez życie jak kat z miłości mej szydząc Nie widzisz mego serca, które tobie daję Nie słyszysz mej miłości, którą ci wyznają Idziesz naprzód szczęśliwy nie patrząc za siebie A ja cierpię i czekam, bo wciąż kocham Ciebie Przed Twe oblicze padając Nie gromem, lecz wierszem Twym rażony Spijając słowa z ust Twych Niczym wyschnięta ziemia spija pierwsze deszczu krople

Nie liczę na to, że jeszcze przy mnie będziesz. Nie liczę na to, że cię zobaczę. Nie liczę na to, że tęsknisz, że jeszcze pragniesz mnie. Nie liczę więcej na twoją wierność. Nie liczę na to, że zadzwonisz. Nie liczę na to, że będziesz miał odwagę, by zadzwonić i zerwać ze mną. Nie liczę na twoją miłość. Nie liczę więcej na ciebie [sub]Tekst był edytowany przez Dominik Kulon dnia 12-07-2004 09:40.[/sub]

Życie to absurd doskonały, Żyjemy by umrzeć, Czy jest w tym sens? Czas pokaże... On postrafi leczyć rany, szkoda, że nie zawsze do końca... Każdy żyje jak chce, Ale w końcu życie to gra, a my jesteśmy tylko pionkami, które zawsze mogą się przewrócić