Aleksander Zabawny

Jakże miło marzyć sobie i beztrosko patrzeć w wodę W krainę miłości ulecą nasze serca młode W świat pełen przepychu i rozkoszy Lecz szybko wizję tę nasz rozum spłoszy Postawi na drodze wielki gmach szkoły A obok niego z wieżami kościoły I mądre zasady co szczęścia wzbraniają A gdzie Ci ludzie którzy się kochają?

Nie bądź smutna, dziewczę me piękne Nie bądź proszę, rzuć tylko spojrzenie namiętne W mą stronę a ja prześlę Ci małą różyczkę I sprawię że uśmiech powróci na Twoją twarzyczkę Na tą śliczną, kochaną w której błyszczą oczęta A w nich miłość tajemna, a w nich miłość zaklęta

Letnia pora To obora Pełna muszek Spaceruje karaluszek A biedronka ma kropeczki Tak jak inne biedroneczki Kwiatki mienią się w kolory Lecą pszczółki na amory Ludzie zaś zbierają siano Bo ulewa Spadnie z drzewa listek

Stokrotkę polną dla ciebie mam - mój śliczny misiu Gdy się spotkamy to ci ją dam - westchniesz: oj Krzysiu Po co mi dajesz te polne kwiaty - i tak nie będę twoja Nawet gdybyś poruszył światy - taka jest wola moja

W twoich włosach mieszka wiatr A na ustach uśmiech słodki Zazdroszczą ci go małe kotki Co śpią smacznie przy kominie Lecz sen ich szybko minie I nie będzie porównania Bo ty jesteś śliczna Hania Co mieszka blisko tatr Twoje włosy rozwiał wiatr

Uleciały w przestwory Skrzydlate amory Wzniosły się wysoko Nie zobaczy ich oko Lecz poczuje serce A ono jest w rozterce Kiedy je nikt nie kocha Więc, tylko szlocha, Wzdycha i mocno kołacze A czasem nawet płacze Uleciały w przestwory Skrzydlate amory Wzniosły się wysoko Nie zobaczy ich oko Lecz poczuje serce A ono cieszy się wielce Gdy miłości w nim gości Pełne jest radości, Wzdycha i mocno kołacze Ale już nie płacze