Wiesiu

By spoglądać daleko w świat Patrząc patrzeć, a nie się bać By zobaczyć coś, co w nas Zmienia chwile w życia blask Naszą nadzieję i nasz ból Za tak cudny i niepojęty trud Tak jak kochanek do snu utula Szepcząc słowa, których dźwięk onieśmiela Budzić się niczym ptak, Lecieć patrząc patrzeć tak By widzieć to, co ważne w nas Szukać prawdy, przez cały ten czas Niczym dotyk zranionych ust Które tak spragnione, tyle mogą dać Pojąc pięknem i radością Mieniąc wszystko w dobra smak By nareszcie odszukać i zrozumieć To co jest ważne i prawdziwe tak Niczym nie zmącone, a jednak tak niejasne Gdzieś głęboko ukryte w nas

Oj ale zescie sie chlopaki uwzieli, az dziw, ze sugerowano mi przeniesienie tego wierszyku do innego dzialu, ale mniejsza z tym. ... a piekna i cudna dlatego, ze taka wlasnie byla :) Pozdrawiam

Wybacz ale do konca nie wiem co wnosi Twoj komentarz ??

Pisząc teraz sam do siebie Co trwogą się ogarnia Gdy tak mocno patrzeć chcę Widzę woń twą jak kwiatów moc Co przemienia światła ślad W naszą piękną, cudna noc Bliskość Twą i Twoje sny Mam ja w sercu skryte mym Drzemiąc niczym drzazga tam Ranią, palą smucą tak Karzą ciągle łudzić się Dusząc tak, że tracę dech Samo dobro w Tobie tkwi Bo istotą duszy jest By w miłości widzieć to Co ważniejszym w życiu jest I nadzieją cucić się Widząc myśl, nie czyn, czy gest I jak ja mam nienawidzić? Gdy w pamięci osobę Twą Widzę i pielęgnuję Odkrywając duszę swą Tak bezbronny i strudzony Chwaląc mocno słabość tą Przebaczenia szukać gdzieś Pytać, błądzić, wierzyć, że W swej pamięci i w swych snach Nie zapomnisz mnie Nie zapomnisz mnie Tak jak ja nie zapomnę Cię