Barbara Różycka

Jesteś piękny mój Boże We wszystkim Ci do twarzy I w dostojnej grzywie morskiej fali I w różowym kwieciu umajonych drzew Masz stroje na każdą okazję Raz stonowane, raz śmiałe Inny na Galapagos Inny w Himalajach Choć zmiennyś w swej urodzie nie gonisz za nowinkami Stały przez millenia i eony nieznacznie poprawiasz fałdy gór.

Gdy proza życia za nas pisze opowieść, trudno nadać znaczenie mijającym dniom. Frustracja, znużenie i płonne nadzieje – tym chlebem powszednim łamiemy się we dwoje, choć czasem łatwiej, niż razem, jest być obok siebie. Ty milczysz i słuchasz, a ja wyśpiewuję tęsknoty naszej duszy przedartej na pół, co obumiera, jak ziarno w nadziei, że po ciężkim okresie wyda dobry plon.

Zeszła z obrazów Modiglianiego z kart wiktoriańskiej powieści. W średnich wiekach byłaby świętą, bądź trafiła na stos. Dziś szorstka i wyniosła, to znów zamyślona, kryje się nieporadnie za maską współczesności. Czasem odbicie w szybie niczym cień przeszłości pada niemym pytaniem jaka naprawdę jest?