Agnieszka Musialik

Szumiały smutnie wierzby jej domu dziecinnego Tak jakby przeczuc miały,że nadszedł kres wszystkiego Tak jakby jeszcze chciały wyciągnać swe ramiona Uśćisnać raz ostatni nim w samotnośći skona Siedziała na podłodze we własnym tonąc moczu Kolebiąc się bezradnie jak dziecko na uboczu Klęczące przed ojczymem wymierzającym cięgi Noszące na pośladkach sinawo-krwawe pręgi Cichutko kwilac w kącie tuliła pieska z pluszu Śpiewając kołysanke do jego martwych uszu Widziała swoje dziecię jak w ogniu śmierci płonie Wciąż czuła jego ruchy,choc zmarło już w jej łonie Podeszła wnet do okna by wzbić się w lot jak ptak Choć była marnym pyłem,którego toczy rak I rozpostarła dłonie jak kruk swe skrzydła wznosi I czuła siłę wiatru,gdy pcha ją oraz prosi By jemu się oddała a skończy się jej trwoga Bo on ją zaprowadzi w krainę dzieci Boga...